To ημερολόγιο ενός ξενερωτου βρικόλακα (On Hold)

Η μετακόμιση.

Κυριακή, 1η Δεκεμβρίου

Πόσο το μισούσα αυτο! Συνέχεια αναγκαζόμαστε να μετακομίζουμε.Ειμαι ενας έφηβος βρικόλακας, οι γονείς μου είναι επίσης βρικόλακες. Μετακομίζουμε συνεχώς απο περιοχή σε περιοχή γιατι πολυ απλά φοβούνται ότι οι άνθρωποι θα παρατηρησουν το οτι δεν μεγαλώνουμε.

Η μετακόμιση από πάντα ήταν μια μπελαλιδικη διαδικασία. Επρεπε να μαζεύουμε τα πράγματα μας απο το ενα σπίτι στο άλλο. Σκέτος μπελάς! Δεν φτάνει που πρέπει να αλλάζω συνεχώς σχολείο και να προσπαθήσω να κάνω καινούριους φίλους, άμα είμαι τυχερός, βέβαια.

Σύντομα όμως θα βρίσκομαι στο νεο σπίτι το οποίο δεν είναι ακριβώς σπίτι. Είναι το κάστρο του θείου Willhelm, τo άφησε στον πατέρα μου εφόσον αυτοκτόνησε. Πρέπει να παραδεχτώ οτι η αθάνατη ζωή καταντάει βαρετή. Όπως και να έχει, είμαι ακόμα μικρός και έχω καιρό μπροστά μου ώσπου να φτάσω στο ίδιο σημείο που έφτασε ο θείος μου.

Καθομαι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, γράφοντας στο ημερολόγιο μου, που μου κρατάει συντροφιά παντού, συνήθως στο σχολείο, που δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.

Η μητέρα μου είναι πολύ χαρούμενη που θα μετακομισουμε στο κάστρο αν και μου ακούγεται τρομαχτική η όλη ιδέα (ναι, όντως μου ακούγεται τρομαχτική όσο παράξενο και αν είναι κάτι τέτοιο για εναν βρικολακα), απλά σύμφωνα με τις παραδοσεις, οι βρικόλακες που ζούνε στο κάστρο γίνονται καταθλιπτικοί. Κοιμούνται σε φέρετρα και κόβουν οποιαδήποτε φιλική σχέση με το νερό και τη καθαριότητα. Ας μην αναφερθώ στο γεγονός, που έχουν για κατοικίδια μαύρες γάτες και νυχτερίδες ή ακόμα χειρότερα αράχνες. Οταν εξέφρασα τις σκέψεις μου στην μητέρα μου, άρχισε να γελάει σαν υστερική (πόσο με τρομάζει όταν το κάνει αυτο!) και μου εξήγησε οτι κάτι τέτοιο δεν αληθεύει στην δικια μας περίπτωση. Πρόσθεσε επίσης ότι ο καθε βρικολακας έχει την επιλογή, να διαλέξει τον τρόπο ζωής του. Ύστερα αρχισε να συζητάει με τον πατέρα μου, αν θα έπρεπε να με στείλουν σε σχολείο βρικολακων ή να μου φέρουν δάσκαλο για ιδιωτικά, και έσπευσε να προσθέσει οτι ο γιός της είναι ενας απαράδεκτος βρικολακας που δεν έχει ιδέα για το είδος του. Και μπλα μπλα μπλα, την έπιασε η φλυαρία.

Η μητέρα μου είναι μια μικροκαμωμενη κοπέλα (ναι όντως μοιάζει με καμια 20χρονη ενώ στη πραγματικότητα είναι περίπου 143 χρονών), στην προηγούμενη γειτονιά λέγαμε οτι είμαι ο ανιψιός της μητέρας μου (μιας που της μοιαζω) και ότι είμαι ορφανός. Πρέπει να είμαι συνηθισμένος στα ψέματα και ταλαντούχος στην υποκρισία.