To ημερολόγιο ενός ξενερωτου βρικόλακα (On Hold)

Πρώτη μερα στο σχολείο.

Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου

Πρώτη μερα στο σχολείο και είμαι ανήσυχος. Δεν μπορούσα να αποφασίσω τι θα έπρεπε να φορέσω. Aπo τη μια ήθελα να κάνω καλή εντύπωση και απ'την άλλη δεν ήθελα να τραβήξω τη προσοχή των κοριτσιών.

  Δεν είμαι ψώνιο αλλα ασκώ γοητεία στους θνητούς. Κοινό χαρακτηριστικό σε όλους τους βρικόλακες! 

Τελικά, φόρεσα μια κοντομανικη μπλούζα με τους Pierce the Veil, ενα μαύρο χαμηλοκαβαλο τζιν, αρβυλακια με μεταλλικές λεπτομέρειες και ολοκλήρωσα το ντύσιμό μου με την αγαπημένη μου δερμάτινη ζακέτα, που ειχα πάρει το προηγούμενο καλοκαίρι απο τη Σουηδία.

-Σωστός ροκ σταρ! Ξεπρόβαλε το κεφάλι του πατέρα μου απο τη πόρτα. -Αν και θα έπρεπε να ντύνεσαι με πιο πολύχρωμα ρούχα.

  Σοβαρά τωρα? Έπρεπε να το χαλάσει και να πει κατι κακό στο τέλος? Όπως ειχα πει προηγουμενος, οι γονείς μου δεν έχουν ξεπέρασει τη μόδα των χιπιδων. Τι να περιμένω απο έναν λατρη της "ειρήνης". Γιατι απο οτι ξέρω αυτό κάνουν οι χιπις, "peace, peace". Αισχος!

Δεν έδωσα σημασία, απλα ξανα ακουσα, κατι τέτοια σχόλια απο τη μητέρα μου και ύστερα προσφέρθηκε να με πάει σχολείο.

To καινούργιο σχολείο, ηταν αρκετά μακριά απο το κάστρο. Απορουσα να μάθω, πως θα πήγαινα καθημερινά, αφου η μητέρα μου θα ηταν απασχολημένη απο εδώ και πέρα. Ειναι ζωγράφος στο σχολείο των βρικολακων και απο σήμερα πιάνει δουλειά. Ωχ, ναι! Το σχολείο δουλεύει τη νύχτα οπότε τις πρωινές θα με φέρνει σχολείο.

Μετά απο κανα 25λεπτο βρισκόμουν μπροστά απο ενα σχολείο. Μεγάλο σαν το κάστρο αλλα λιγότερο επιβλητικό.

Κατέβηκα απο το αυτοκίνητο οταν η μητέρα μου με ακολούθησε και αυτή.

-Ωχ, οχι! Μπορώ να πάω και μόνος.

-Ελα αγάπη μου. Δεν θες να σε συνοδεύσει η μαμα πρώτη μέρα στο σχολείο? Ρώτησε γλυκητατα. Μου ερχόταν να αυτοπαλουκουθω! Προφανώς ήθελε να με ντροπιασει πρωι-πρωι, κανει λες και θέλει να συνοδεύσει κανένα 5χρονο στο νηπιαγωγείο.

-Είμαι πια μεγάλος, τα καταφέρνω μόνος! Της ειπα και πηγα να φύγω αλλα εκείνη με ακολούθησε. Mε  νευριαζε αλλα δεν μπορούσα να κάνω κατι. Μερικά περίεργα βλέμματα έπεφταν πάνω μας και για χιλιοστη φορα, ντρεπόμουν που κυκλοφορουσα με μια μητέρα με αυτή την εμφάνιση. Φορούσε ενα πορτοκαλί παντελόνι, που απo πάνω ηταν λιγάκι στενό και απο κάτω φαρδύ, μια κοντή πολύχρωμη μπλούζα με τo σήμα της ειρηνης που άφηνε έξω τη κοιλιά και είχε προσθέσει πολλά χρωματιστά extention στα μαλλιά της. Τα μαλλιά της έφταναν μέχρι τη μέση και αμα καθόταν στο πάτωμα και την έβλεπε κάποιος απο πίσω θα νόμιζε οτι έβλεπε ινδιανικη καλύβα.