Şimdi düşünüyorum da her ne kadar onu sevmesi gözünün önünde onunlaysa bile bi yandan üzülürken diğer yandan onun mutlu olduğunu düşünüp içinin rahatlaması gibi birşeydi. Normal miydi? Sanki bulutların üzerinden düşmüşsün o korku her an artmış içinde her an sürmüş ama çok sert çakılmamışsın gibi hani ölümün ucundayken o acılara üzülmek yerine ölmediğine sevinmek gibi. O acılara alışmıştım belkide ben ama şuan aklım almıyo nasıl oldu o kadar şey nasıl yaşandı nasıl dayandım? Ki eminim tekrar yaşasam tekrar dayanırım. Çıksa gelse ne yapacağımı kestiremiyorum. İçimde ona karşı kin bile yok artık ama garip bi şekilde acı çektiğim günleri özlüyo gibiyim. Hiç mi hissetmedi benim o kadar hoşlandığımı o kadar sevgi duyduğumu yada hiç mi pişman olmadı yada olmayacak? Ya ben beni hiç sevmeyen birine ihanet olmasın diye başkasına yan gözle bakmadım. Tabi ki kimse kimseyi sevmek zorunda değil ama kimse kimseden bu kadar nefret edemez. Artık acı vermese bile keşkelerim hiç bitmedi bitmezde eminim. Evet küçüğüm henüz aşk ne sevgi ne ayırt edemem belkide ama yaşadıklarım kolay mıydı ki? Gerçekten çıksa gelse ne yaparım? Hiçbişe olmamış gibi davranmak mı yoksa içimde hiç birşey olmadığı gibi sende hayatımda olamazsın mı? Gerçekten bilmiyorum. Zaten sevgili meseleleri için her ne kadar küçük olsak da bilmiyorum ne yaparım yada ne düşünürüm?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayatımın Yanlışı Olan Adama'a
ChickLitBir kadın o kısacık ömrü boyunca herşeyden vazgeçebileceği adamı arar. Hani boşboş oturacağına oturup saatlerce düşüneceği onun gülüşünü özleyip saatlerce gözlerini kapatıp hayal edebileceği adamı arar. Hani onun için kendini kaybedip sadece onun ha...
