Η πορσελάνινη γάτα {TYS17}

Δ'

Από τότε άρχισε καινούριο παιχνίδι: να προσπαθεί με διάφορους τρόπους να με ταιριάξει με κάποιον. Δεν την απασχολούσε ιδιαίτερα το κατά πόσο θα ταιριάζαμε ή όχι, αν θα υπήρχε διαφορά ηλικίας και πόση θα ήταν αυτή, αν θα βρίσκαμε δυο θέματα παραπάνω να συζητήσουμε, αν...Περισσότερο την ένοιαζε, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, αν αυτός ο κάποιος θα ήταν διατεθειμένος να μου φερθεί καλά. Το καλά το δικό της, βέβαια. Είχε διοριστεί ο επίσημος λήπτης των κρίσιμων αποφάσεων της δικής μου ζωής.

Πρώτα μου γνώρισε το Μάνο. Ωραίο παιδί ήταν.Ψηλός, με μεγάλα καστανά μάτια... Ενέπνεε μια αίσθηση καλλιεργημένου ανθρώπου.Μπορεί όντως να ήταν, δεν ξέρω. Δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω καλά. Μου τον  σύστησε, λοιπόν, σε ένα πάρτι που έκανε στο σπίτι της. Η Ρένα γενικά καλούσε κόσμο -απλούς γνωστούς ως επί των πλείστων-, έκανε γιορτές, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Μας σύστησε, λοιπόν,και μας άφησε μόνους μας. Μιλήσαμε κάμποση ώρα για τη δουλειά μου, τη δική του δουλειά -κι αυτός στην κλινική δούλευε-, σχολιάζαμε διάφορα πρόσωπα που συναντούσαμε για πρώτη φορά και ό,τι μικρό κι ασήμαντο μας τραβούσε την προσοχή.

Αφού τέλειωσε το πάρτι, και από τη στιγμή που εγώ εννοείται ότι θα έμενα στο σπίτι της, η Ρένα άρχισε το διθύραμβο για το Μάνο.

"Και τι καλό παιδί που είναι, και ήσυχος και..." καθόσο συγυρίζαμε τα βασικά και μετά η αναμενόμενη ανάκριση: "Τι λέγατε τόση ώρα; Για πες... Και; σ' αρέσει;Τι ντρέπεσαι; Ποιον, ρε, εμένα; Λέγε, κι αν σ' αρέσει, άσ' το πάνω μου."

Δεν ήξερα τι έπρεπε να της απαντήσω. Ωραίο παιδί ήταν και ενδιαφέρων, αλλά... τι εννοούσε με αυτό το "άσ' το πάνω μου";Θα τον "ψάρευε", λέει, και αν "ψηνόταν"κι εκείνος, θα κανόνιζε να ξανασυναντηθούμε.Τόσο απλά. Ακόμα κι αν ό,τι έκανε το έκανε με το δικό της τρόπο, πολύ πιο άμεσα από εμένα και ίσως να μου φαινόταν και λίγο επιθετική κάπου κάπου, τα δεχόμουν όλα.Ακόμα κι αν δεν μου ήταν εύκολο να ακολουθήσω, είχα πάρει απόφαση ότι θα μάθαινα να λειτουργώ διαφορετικά.

Ήταν Δευτέρα απόγευμα, νομίζω. Εγώ ήμουν ακόμα στη δουλειά, όταν με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι "κανόνισε να ξανασυναντηθούμε" και ότι "θα ερχόταν να με πάρει από το σπίτι κατά τις εννιάμιση". Ίσα που προλάβαινα να περάσω απ' το σπίτι, δηλαδή. Α, και οδηγίες για το τι να βάλω. Εκείνο το ωραίο τζιν, που μου πήγαινε πολύ και το φόραγα συνέχεια. Άπλυτο ήταν, αλλά δεν ήταν και τόσο βρώμικο.

Βγήκαμε,λοιπόν, δήθεν ζευγάρια. Η Ρένα με το αγόρι της, εγώ και ο Μάνος. Οι τρεις τους ήταν πολύ χαλαροί. Μιλούσαν σαν να μην τρέχει τίποτα. Μόνο εγώ, φαίνεται, ήθελα να φύγω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να κουλουριαστώ στο κρεβατάκι μου,αγκαλιά με την κουβέρτα μου. Να μην τα πολυλογώ, η βραδιά κύλησε ήρεμα, αλλά ο Μάνος δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται και πολύ.