Η πορσελάνινη γάτα {TYS17}

Β'

Κάπου εκεί ήταν που γνώρισα τη Ρένα. Μέσα σε ένα σύνολο αλλαγών που αποφάσισα να κάνω για τη ζωή μου, γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο με κάτι παλιές φίλες από το σχολείο. Δε θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες απ' τη γνωριμία μας, μόνο ότι δε μου είχε φανεί ιδιαίτερα κοινωνική. Απ' την άλλη,μπορεί να ήταν ιδέα μου. Ταιριάξαμε.Τότε, δεν ήξερα το γιατί. Τώρα, που προσπαθώ να δω τα πράγματα λίγο πιο αποστασιοποιημένα, πιο ψύχραιμα,καταλαβαίνω ότι εκείνη είχε την ανάγκη να νιώθει χρήσιμη. Να καθοδηγεί κάποιον στη ζωή της, να νιώθει ότι βοηθάει κάποιον, ή τέλος πάντων, έτσι να λέει.Να είναι ο απόλυτος και αποκλειστικός μέντορας κάποιου. Κατά κάποιον τρόπο μου Την θύμιζε. Εγώ, από την άλλη, δεν ήξερα πως να ζήσω χωρίς να έχω έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή μου. Βρήκε,λοιπόν, η καθεμιά το ιδανικό της ταίρι στο πρόσωπο της άλλης.

Η Ρένα ήταν από τους ανθρώπους που φαίνεται να σε βάζουν στο σπίτι και τη ζωή τους χωρίς καμιά επιφύλαξη και όμως σου παίρνει καιρό για να καταλάβεις ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τίποτα για εκείνους, πέρα από το πού μένουν και ένα τηλέφωνο. Α, και το πού δουλεύουν. Η Ρένα μιλούσε πολύ για τη δουλειά της.Ήταν νοσηλεύτρια σε ψυχιατρική κλινική.Η αλήθεια είναι πως με τον καιρό, έμαθα κι άλλα για εκείνη. Για την οικογένειά της, για τους πρώην της, για τους φίλους που πια δεν είχε... Δεν μου κάνει εντύπωση τώρα... Είτε ήταν αλήθεια, είτε παραφουσκωμένα, εγώ τη θαύμαζα για τις εμπειρίες της, κι ας γέλαγε κάθε φορά που της το έλεγα.

Με τη βοήθειά της γνώρισα αρκετό κόσμο.Ανθρώπους που δεν θα γνώριζα ποτέ μόνη μου και που η Ρένα μπορούσε να προσεγγίσει με μεγάλη ευκολία. Μέσα σ' αυτούς ήταν κι ο Στέφανος. Το σημαντικό για μένα τότε, ήταν ότι έβγαινα συχνά και ότι πολλά βράδια μπορούσα να μένω στο σπίτι της. Εκείνη δεν ερχόταν στο δικό μου.Δεν είμαι σίγουρη αν την είχα καλέσει ποτέ. Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο ήθελα κι εγώ η ίδια να μένω εκεί μέσα. Η Ρένα με παρότρυνε να φτιάξω τη ζωή μου,διαφορετικά απ' ότι είχα συνηθίσει. Έτσι όπως την ήθελα.

Αρχικά,θα έπρεπε να φύγω από εκείνο το σπίτι,και πως "θα μπορούσαμε να μένουμε και μαζί ακόμα". Και δεν είχε κι άδικο. Αλλά εγώ επέμενα πως αυτό είναι το σπίτι μου και στο κάτω κάτω της γραφής... "Ακόμα κι έτσι..." με διέκοπτε "Φτιάξε το σπίτι σου στα δικά σου μέτρα" και η φωνή της ήταν τόσο ήρεμη και σίγουρη,που ήταν σχεδόν αδύνατο να την αμφισβητήσεις. Έτσι, αποφάσισα ότι θα έκανα στο σπίτι αλλαγές.

Αρχικά ασχολήθηκα με το δωμάτιό μου. Το έβαψα,έβαλα καινούριες κουρτίνες και πήρα καινούρια έπιπλα. Όχι πολλά πολλά, ένα γραφείο και μια βιβλιοθήκη, που τη μπούκωσα με βιβλία, για να μη χρειάζεται να βγαίνω από 'κεί μέσα. Και την κουζίνα ανανέωσα σε δεύτερο χρόνο, αλλά έτσι κι αλλιώς τι θα μπορούσα να κάνω; Μικρές αλλαγές. Ήθελα να πετάξω ό,τι ήταν δικό Της και να πάρω τα δικά μου πράγματα,αλλά που λεφτά... Ίσως το πιο σημαντικό για μένα ήταν να απαλλαγώ από εκείνο το τραπέζι, που μέχρι τότε μου φαινόταν να στραγγαλίζει κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου στο δωμάτιο, αλλά και με την ελπίδα πως δε θα Την έβλεπα πια μπροστά μου μόλις άναβα το φως.