Η πορσελάνινη γάτα {TYS17}

Γ'

Για χρόνια πίστευα ότι η δική μου ζωή θα ξεκινήσει, όταν τελειώσει η δική Της.Οι φίλες μου ήταν ήδη σε άλλα μονοπάτια.Η μία παντρεύτηκε λίγο αφού κλείσαμε τα είκοσι εννιά και ήδη προσπαθούσε να κάνει παιδί και η άλλη λίγο αργότερα μετακόμισε με το σύντροφό της.

Είχαν βαρεθεί να μου λένε "άντε να δούμε τι θα κάνεις κι εσύ" κι εγώ είχα βαρεθεί να ακούω ότι έχω μεγαλώσει και τέλος πάντων "ένα αγόρι, ένα σύντροφο δεν έχει δει κανένας". Μπορεί να μη το έλεγαν με αυτά τα λόγια, αλλά κάθε φορά που κάποιος συγγενής ή φίλος ανέφερε κάποιο γάμο ή σχολίαζε κάποιον, κάποια που βρήκε "τον τάδε" περίμενα να το ακούσω. Ήταν τα βλέμματα που με κάρφωναν ή με απέφευγαν έντεχνα και με φώναζαν "γεροντοκόρη".

Γι'αυτό συνέχιζα να κάνω τόσο στενή παρέα με την Ρένα και της είχα επιτρέψει να καλύψει ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας και της ζωής μου... Ήμουν μόνη μου. Οι φίλες μου, όλοι γύρω μου προχωρούσαν κι εγώ έμενα πίσω. Η Ρένα ήταν εκεί. Δεν έκρινε. Έκανε υπομονή. Με περίμενε. Τώρα έχω μάθει πως οι άνθρωποι κάποια στιγμή απλά κουράζονται. Δε χρειάζεται να φύγουν μακριά. Απλά σε αφήνουν. Χωρίς καν να στο πουν.

Όσες ώρες βρισκόμουν στο σπίτι ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιό μου, ελεύθερη να είμαι εγώ-και πραγματικά αν μπορούσα θα πέρναγα όλη μου τη ζωή εκεί μέσα. Ανακάλυπτα συναισθήματα που θα μπορούσα να έχω νιώσει ενόσω ήμουν με κόσμο. Δημιουργούσα ή αναβίωνα σενάρια και καταστάσεις...Φανταζόμουν πως από τη μια στιγμή στην άλλη θα γινόμουν ένας άνθρωπος διαφορετικός. Γυναίκα. Σίγουρη, με αυτοπεποίθηση, που θα προσέλκυε ενδιαφέροντες ανθρώπους και δε θα έμενε για πολύ ακόμα στα παιχνίδια φαντασίας κι ένας σύντροφος τρυφερός, που θα με αγαπούσε και θα μου 'λεγε πως είμαι όμορφη και θα ήμουν το κοριτσάκι του.

Και όσο κι αν λαχταρούσα τη στιγμή που θα κλειστώ εκεί μέσα, τόσο φοβόμουν πως οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες περνούν κι εγώ ακόμα προσπαθούσα να βρω τον εαυτό μου. Γιατί οι κανόνες ήταν εκεί και η ζωή μου δεν έλεγε να γίνει όπως την είχα φανταστεί τόσες φορές, όπως τη φανταζόμουν κάθε βράδυ, από τη στιγμή που εκείνη η πόρτα έκλεινε. Και σιγά σιγά άρχισε μια άλλη αμφιβολία να γεννιέται μέσα μου.Ούτε στο δωμάτιό μου δεν έβρισκα ηρεμία.Είχα ήδη αποτύχει. Το άκουγα. Ήμουν ακόμα κορίτσι, όταν όλες οι άλλες είχαν γίνει γυναίκες. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να αποφύγω αυτή την κατάσταση. Δούλευα.Δούλευα, δούλευα. Από το πρωί ως το βράδυ,από Δευτέρα ως Κυριακή.