Çünkü Bu, Benim.

-8-

 Bölümün geç gelmesinin nedeni bilgisayarımın evde olmamasıydı. 1500 okunma olmuş, çok teşekkürler! 

Bölüm parçasıyla beraber dinlemenizi öneririm.

Multimedia Çisem.

Durdum.

Evet, sadece durdum.

“Şey,” dedim. Ne diyeceğimi bilemiyordum. Annemin haberi yoktu ve abimle arkadaşlarımdan konuşalı çok az zaman olmuştu. Saat gece yarısını geçiyordu. “İyi misin?”

“Değilim.” Asıl sorusuna cevap bekliyordu.

Onunla yakın değildik, birkaç kere konuşmuştuk. Çok yakın olmasak da ondan daha yakın olduğum arkadaşım Kaan’ın başına iş açmıştı, bir gün okula gelmemesini sağlamıştı. Aynı zamanda onu okulda hiç birinin yanında görmemiştim, her insanı burnunun üstünden bakıyor gibiydi.

Ama bunlar yalnızca dışarıdan gözükenlerdi.

Önyargımı yenmiş birisiydim.

“Eliz?” dedi. Sesi titriyordu.

Tamam, belki de biraz vicdanıma düşkünümdür.

“Adresi veriyorum.” Deyip adresi mırıldandım. Bana teşekkür edip telefonu kapatmıştı.

Koşarak odamdan çıkıp annemin yanına gittim. Salondaki kitaplığın önünde durmuş, kitaplara bakıyordu.

“Anne.” Dedim. Bir yandan da durumu nasıl açıklayacağımı düşünüyordum.

“Yatıyor musun Eliz?”

Ah zavallııııım, iyi geceler demeye geldiğimi sanıyordu.

“Ben şey diyecektim.” Diye mırıldandım. “Benim bir arkadaşım var, Çisem. Bugün bizde kalabilir mi?” Yüz kasları şaşkınlığını belli ediyordu. Yavaşça kitaplığın önünden bana doğru yürüdü.

“Tatlım, yeni okulundan arkadaş edinmene çok seviniyorum ama sence de bu biraz erken değil mi?” Çisem’i ortada bırakamazdım.

“Ama çok yakınız, bir şey olmaz.”

“Ondan ne şüphe? Sadece biraz geç oldu ve eminim ki onunda anne babası bundan pek hoşnut değildir.”

“Anne! Sanırım acil bir durumu olmuş ve evinde kalamaz. Ayrıca kız çok zengin ve bizim için sorun olacağını düşünememiştir.”

“Ne oluyor?” Abim salona girmişti.

“Eliz’in bir arkadaşı gelecekmiş.”

“Şimdi mi?” Bu sefer soruyu bana sormuştu.

“Çisem.” Dedim kısaca. “Önemli bir şey olmuş, kalacak yer arıyor.”

“Kalacak bir yer mi? Bana niye öyle demedin Eliz?” Of anne. Sorma bir şeyi de.

“Tamam anne, ben konuyu biliyorum.” Diye araya girdi abim. “İstiyorsan sen yat anne, hem biz de arkadaşımızla daha iyi konuşuruz.”

“Arkadaşımız?” diye sordu annem.

“Çisem’i ben de tanıyorum.” Bir an üçümüz de bakıştık. Daha sonra annem yenik düşüp içeri gitti.

“Teşekkürler.” Diye fısıldadım abime.

“Olayın aslı?”

“Bilmiyorum. Ağlıyordu.” Başını salladı.

“Öğrenince anlatmanı bekliyorum.”