UNTOLD LOVE STORY <3

Chapter 11: FASTFORWARD III

Chapter 11: FASTFORWARD III

 [Meet Deon Matthew sa gilid o. ------->]

Nancy’s POV

Its Christmas time! I’m not really happy. Why? Kasi wala nanaman parents ko. As usual! Sa States na sila nag-Christmas. Di sila makauwi dito kasi BUSINESS nanaman! Hmp! Mas mahal nila business nila kesa sakin kaya wag na kayo magtaka. Ganito naman lagi eh. Parati akong walang kasama every special occasion. Mga katulong lang at ang alaga kung aso. Tsk!

Andito ako ngayon sa kwarto. Nakasilip sa bintana. Tinitingnan ko yung mga kapit bahay namin na nagsasalo-salo sa kalsada. Dito kasi sa village naming, salo-salo sa Nuche Buena. May malaking table sa gitna ng kalsada at doon nilalagay lahat ng pagkain ng bawat pamilya. Everyone is laughing. Ang saya saya nila. Samantalang ako? Andito sa kwarto at nagtatago. Haay… kaya nga ayoko ng mga ganitong events. Gusto ko always sa school. At least dun wala akong problema sa mga kasama ko. Maliban nalang kay Hanz and Sam. Yah! I forgive them na. Di ko naman matiis si Samantha noh! I love my friend naman kahit papano. Pero talagang di ko parin kayang makihalubilo kay Hanz. Ewan! Nahihiya ako na nasasaktan ako na nagseselos ako. Ay! Kaloka! Haaaaaaaayyyy!..............

Sana andito mga friends ko. :(

Kaso lahat sila out of town. Si Precious sa province nila sa Batanggas siya nag-spend ng Christmas. Si Sam naman sa Baguio. Si Poiah sa Palawan. Si Joana naman pinasama ng Mama niya sa Japan. So ako nalang ang naiwan dito. Pinag-iwanan na ng panahon. Haay! Ang lungkot ng buhay! Kelan kaya ako sasaya!?

Tok!

Tok!

Tok!

Ako: “pasok!”

Manang Elsie: “Anak, bakit di ka bumaba at makisalo sa mga kapitbahay natin? Tinatanong ka nga nila. Halika na. labas tayo. Saying naman yung inihanda ko dun kung di ka naman makikisabay samin.”

Si Manang Elsie ang aking dakilang Yaya. Pero tinuturing ko siyang kapamilya naming. Siya lang kasi nakasama ko simula nung bata pa ako. Siya na nagpalaki sakin. Parating wala parents ko kaya sakanya nila ako pinagbibilin.

Ako: “ah.. salamat nalang po Manang. Busog pa po ako eh.. tsaka inaantok na po ako. Kayo nalang po.”

Manang: “Naku! Hindi pwede anak. Kailangan makisama ka. Wag kang KJ!”

Hinila naman ako ni MAnang. Si manang talaga parang bagets. May nalalaman pang KJ. Haha. Sige na nga! Magpapahila nalang ako sakanya. Haha.

Nasa labas na kami ng bahay at papunta na sa napakahabang table na pinagdugtong-dugtong ng mga kapit bahay.

Mother 1: “Oh. Ito na pala yung anak nina Samuel eh.. kumusta ka naman iha?”

Ako: “mm.. ok naman po.”

Mother 2: “naku! Halika! Maupo ka dito. Dapat kumain ka ng marami kasi baka sabihin ng magulang mo hindi ka man lang namin inasikaso. Baka magalit si kumara. Hehe”

Ako: “hindi naman po siguro. Hehe.”

Father 1: “hala! Sige na! simulan na nating kumain dahil lagpas alas-dose na oh!”

Father 2: “tama! Sige mga kapitbahay! Sabay sabay nating ipagdiwang ang psko! Merry Christmas!”

Father 3: “Let’s toss to the birth of Jesus Christ! Cheers!”

Cheers!

Cheers!

Cheers!

Naki-cheers naman ako. Pero tubig lang naman yung sakin. Haha. Naku! Puro matatanda at mga bata tao dito. Wala man lang akong kaedad. Wala tuloy maikwentuhan. Hmp!

? : “do you mind me sitting next to you?”

Ako: “ah! Sure! Di ko naman pagmamay-ari yan eh. Hehe.”

Teka? Ngayon ko lang nakita tong nilalang na to ditto sa village naming ah. Sino naman to? Hala! Baka naman magnanakaw at unti-unti niyang kinukuha mga laman ng bahay naming? Ay! OA na Nancy! Engleserong magnanakaw? Sosyal ha! XDD

Ako: “Haven’t seen you before, your new here right?”

? : “yah! Actually kararating ko lang kahapon from Korea.”

 .

Marunong palang magtagalog. Pinahirapan pa ko. Tsk!

Ako: “really? San bahay niyo dito?”

? : “Dun oh!” sabay turo sa katabi naming bahay.

Ako: “talaga? Dyan ako nakatira sa katabi niyang bahay. the one with a black gate.”

? : “wow! So magkadikit bahay pala tayo. Hehe”

Ako: “ah.. yah! Haha.”

Magkadikit bahay? hahaha.

? : “oh! By the way, di pa ko nakikipagkilala sayo. I’m Deon Matthew Salazar. 13 years old.”

Ako: “ Nancy Lay Ortegas. 13 din. Hehe. Nice meeting you. “

Handshake! Okay! I have my new friend na din sa wakas! ^_______^

Deon Matthew: “ So, anong itatawag ko sayo? Nancy or Lay?”

Ako: “Nancy nalang. Kaw? Ano naman itatawag ko sayo dun sa dalawang name mo? Hehe”

Deon Matthew: “its up to you! Kung san ka mas comfortable.” Hehe

Ako: “hmm.. Mat nalang. Para cool. Hehe”

Mat: “Ok. Mat kung Mat. Hehe. So, friends??”

Inabot niya kamay niya…

Ako: “friends… ^____^ “

Handshake nanaman. Nakakadalawa ka na ha!~ haha. In all fairness! Ang smooth ng kamay niya. Ang cute din naman niya. Pero mas cute si Hanz. Ay! Nuba! Erase! Erase! Tsk!

After namin kumain at magputukan ng fireworks at kung ano-ano pang ritual na ginagawa pag Christmas, nagsipasukan na kami sa mga bahay namin. And here I come again. Loner na naman ang drama ko dito..makatulog na nga lang! XDD

zzzzzzzzzzzzzzZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZ………..

Deon Matthew’s POV

Wow! May POV din ako? Kasali pala ako?

[AN: di ah! Extra ka lang! sa next chapter wala ka na. buburahin na kita.]

Ay! Ang sama naman. Sana di nalang ako napadpad ditto… :(

[sempre joke lang yun. Wala ka nga sa susunod na chapter pero nasa mga susunod ka pang chapters for sure. Hahaha. Beeehlat! :P]

Haha. Kaw talaga! Tinakot mo naman ako… so, ako na talaga to! Haha.

Hello! I’m Deon Matthew Salazar nga pala. 13 years old. Galing ako Korea. Pinasama kasi ako dun ng parents ko kaya dun na nila ako pinag-aral. Andun kasi main office ng komanyang pinagtatrabahuan nila. It’s so nice to be back at your own place. Its been almost a year na since the last time na andito ako. Grade 6 pa ako nun. After kong mag-grad pumunta na kami ng Korea. Di na nga ako nakapag-paalam sa mga friends ko.

Actually wala akong balak na umuwi dito, pero bigla kong naisip yung naiwan ko ditong special na tao sa buhay ko kaya nagpasya ako na sumama nalang kina Mama. Until January 7 lang kami dito. Babalik ulit kami ng Korea kasi nga dun ako nag-aaral.

I was looking for my old friends way back in elementary. Baka kasi may contact pa sila ng iyakin nayun. Hay! Namiss ko siya sobra. Sana di pa niya ko nakakalimutan. I thought kayak o na mawalay sakanya. Pero dip ala ganun kadali yun. Sa araw-araw na pananatili ko sa Korea, parang araw-araw ko ding sinasaktan ang sarili ko. Sana makita ko siya bago pa man ako umalis.

I’m missing her badly…. :(

______________________________