"Περισσότερα απ'οσα περίμενα..."

Κεφάλαιο 4ο

Και τότε κάποιος με έσπρωξε και ακούω τον οδηγό ενος αυτοκινήτου να βρίζει και να πατάει κόρνα.Αλλα δεν με νοιάζει αυτό,το ποιος με έσπρωξε με νοιάζει..
-Είσαι καλά,μήπως χτύπησες???
Θεέ μου,δεν μπορεί...
-Και να που ξανασυναντιόμαστε.
-Ε-ε-εσυ πως...
-Απλα πήγαινα σπίτι μου και σε είδα να περνάς τον δρόμο με κατεβασμένο κεφάλι ενώ περνούσε αμάξι το οποίο θα μπορούσε να σε έχει σκοτώσει.
Και τοτε κατεβαζω το κεφάλι και αρχίζω να κλαίω.Ηταν τόσο δυσκολη η μέρα μου,που μου βγήκαν όλα εκείνη την ωρα.
-Συγγνώμη,μην κλαις δεν ήθελα να σου φωναξω.Απλα στη σκέψη οτι...
Οτι τι.?Ενδιαφέρεται για μένα,παρόλο που δεν ξέρει καν πως με λένε?!Μπορεί και να......
Οχι,όχι,όχι και όχι με τίποτα.
-Εντάξει είμαι απλα δεν ηταν η καλύτερη μέρα σήμερα...
-Καταλαβαίνω οκ,πάντως είσαι πολύ γλυκιά όταν ντρεπεσαι...
Και τώρα μου λέει οτι είμαι και γλυκια?!Θα με στείλει αυτός,δεν νιώθω καλά...
-Ε-ε-ευχαριστω(νομιζω).
-Τίποτα.Πάντως μια συμβουλη"Μην χαλιεσαι για πραγματα τα οποία την αλλη μέρα θα έχουν ξεχαστει".
Μπορω να πω οτι έχει δίκιο σε αυτά που λέει.Στο θέμα μας όμως... Να τον ρωτησω ή οχι.?
-Να σε ρωτησω κάτι?
-Εμμ ναι οκ,πες μου.
-Βασικά ξέρεις μιλάμε τόση ωρα και εγώ,ναι θέλω να πω πως...
-Θέλεις να με ρωτήσεις πως με λένε???
Χαμογέλασε και έσκυψε το κεφάλι του μπροστά στο δικο μου.Μην τα κανεις αυτά ρε φιλέ,θες να πεθάνω?!
-Εεεεε ναι βασικά αυτό.
-Αν και δεν ήθελα να στο πω,με λένε Αλέξανδρο ή Αλεξ όπως θες.
-Ωραίο όνομα,Αποστολία χάρηκα.
-Ωωωωωω.
-Τι έγινε?
-Δεν περίμενα να εχεις τέτοιο όνομα,δεν είναι συνηθισμένο.Αλλα εσένα σου ταιριάζει.
Τώρα είναι η ιδέα μου ή μου έκανε κομπλιμέντο.?
-Ευχαριστώ πολύ!!!!!
-Ξέρεις θα ήθελα να κάτσω κ άλλο μαζί σου,αλλά δουλεύω και πρεπει να φύγω.
-Δεν πειραζει,καταλαβαίνω.Πηγαίνεις στο δικο μας λύκειο??
-Ναι στο Β2 θα είμαι!
Ναιιιιιιιι θα είμαστε μαζί.Κ εγώ γιατί ενδουσιαζομαι?Βρε λες να......Οχι,όχι και όχι.
-Ξέρεις κ εγώ σε αυτό το τμήμα είμαι.
-Τώρα χαρηκα ακόμα περισσότερο!
-Και εγώ χαίρομαι.
-Ωραία λοιπον,τα λέμε αυριο.
Μου σκάει ενα χαμόγελο και με φιλάει στο μάγουλο.
-Τα λέμε!
Του χαμογέλασα.Φεύγει και καθώς απομακρύνεται τον κοιταω με χαμόγελο,γυρνάει,με κοιτάει και λέει:
-Ξέρεις αν σου είπα οτι είσαι γλυκιά όταν ντρέπεται,τοτε είσαι ακόμη πιο όμορφη όταν χαμογελας.
-Και εσύ εχεις ωραίο χαμόγελο.
-Ευχαριστώ πολύ.Θα τα πούμε!!
-Ναι τα λέμε!!!
Και πήρα τον δρόμο για το σπίτι σκεπτόμενη αυτόν, το χαμόγελό του και τα ματια του.Τον τροπο που με κοιτούσε όταν χαμήλωσε το κεφάλι και τον τρόπο που μου μιλούσε.Και με φίλησε κιόλας,με αποτελείωσε. Ισως τα καλύτερα να έρχονται και ίσως να είναι και"Περισσότερα από όσα περίμενα..."

Αν σας αρέσει αυτό το κεφάλαιο αφήστε ενα αστεράκι🌌🌌🌌🌌🌌🌌