Ben gülüşlerin ardında duyulmayı bekleyen çığlıklardım. Ben tüm o güzelliğin içinde veda etmeyi bekleyen zavallıydım. Var olmanın eşiğine gelip yok olandım. Ben hiçtim. Ve hataydım. Ve eksiktim. Ve maskeydim. Görünmezdim. Ve geceyarısı ıslak kirpiklere tutunamayan ölü düşüncelerin sahibiydim. Kurumuş gözyaşlarının bıraktığı silik izdim. Tüm kelimeler sessizce bana ait. Karanlıkta tavana bakıp kurulan tüm o hayaller ve umutlar bana ait. Ve karanlıkta yitirilen çığlıklar da. Ve şimdi hiçbir anıya ait olamayacak kadar küçülmüştüm. Ve hiç ! Ve bitiş...
