Ik zag logan afscheid nemen van esmée en hij liep de andere kant op.
"Esmée kom je nog?" riep liam.
De jongens liepen door en ik wachte op esmée, we bleven een beetje achter dwalen..
"Es, wat is er?"
"Huh?, niks. Echt niet."
"Kom op ik kan het zien aan je gezicht dat er iets is, ik ken je nu al langer dan vandaag hé..."
Ik zag dat ze nadacht, ze deed haar mond open om iets te zeggen maar sloot hem al snel weer.
"Heeft het iets te maken met logan?" Ze knikte en ik zag tranen in haar ogen.
"I-ik weet ge-gewoon niet wat ik moet doen..." We stopte even met wandelen zodat ze kon verder praten.
"Wat heeft hij misschien gezegd?"
"Hij zei dat hij nog van me houdt, langs de ene kant zegt mijn hart dat ik ook nog van hem hou.Maar langs de andere kant gaat het gewoon
niet, de afstand is te groot."
"Esmée, kom hier!" ik trok haar in een stevige knuffel en ging met mijn hand rustig over haar rug heen.
"Misschien moet je nog eens met hem afspreken, en nog wat praten. Na jullie 'date' ga je je hart volgen als je hart zegt: ik kan niet meer zonder hem.
Geef je hem nog een kans, als je hart zegt: hij is veranderd hij is niet meer zoals vroeger en ik wil gewoon vrienden blijven. Blijven jullie gewoon hele goede
vrienden. Je kan kiezen, hij is natuurlijk verhuisd en jullie zien elkaar misschien maar om de zoveel tijd het maakt niets uit.
Jij kan altijd eens op bezoek gaan bij hem tijdens kerstmis of nieuwjaar en hij kan dat ook bij jouw doen."
Ik gaf haar nog een stevige knuffel en veegde haar tranen weg.
"Geloof me, alles komt uit eindelijk wel goed. Je weet dat als er iets is je altijd bij mij terecht kan"
"Jij ook bij mij. En meg."
"Ja?"
"Dankje dat je er voor me bent."
"maakt niets uit lieverd, daar zijn vrienden uit eindelijk voor hé." Ik gaf haar een knipoog en zocht toen de jongens.
"Euuhm es? Zie jij de jongens ergens?"
