Friends / Hunhan

4

"Neden geldin?" Sehun eli kapıdayken dışarıda ki Luhan'a bakarak sordu.

"Çok özledim Sehun. Kokuna hasret kaldım."

Luhan, şuan kalan gururunun son damlalarını da harcıyordu.

"Hala neyi özlüyorsun Luhan? Yokluğuma alışsan iyi olacak."

Luhan, Sehun'un sözlerini es geçerek -ki kırıcı olduğu için es geçmek çok zordu- parmak ucunda yükseldi ve kollarını uzun olanın boynuna doladı.

Kafasını boyun girintisine yaslayarak uzun bir süredir yakından alamadığı o güzel kokuyu derince içine çekti. Kaç kere aldığını bilmeden, kendini kaybetmişçesine sadece derin ve hızlı nefesler aldı. Gözlerini kapattığı zaman beyaz boynu ıslatan göz yaşlarını sonradan fark etmişti.

Bu kadar özlem fazlaydı, içinde sığmadığı için dışarı çıkıyordu gözyaşlarıyla.

Sehun'un, onu itmesi beklediği bir şeydi. Ama ondan uzaklaştığı an hissettiği boşluğu tanımlaması zordu.
Içindeki boşluk, çok ağırdı.

"Git artık."

Luhan, göz yaşları arasından kırgın kırgın, burukça gülümsedi.

"Gideceğim, gerçekten. Sadece... Sadece bir kez gülümser misin?"

Sehun, zorla gülümsese bile, Luhan da kalbinde ki acıları unutarak gülümsedi.

Tekrar parmak ucunda yükseldi ve Sehun'un tepkisini düşünmeden, Sehun'un sağ yanağını koklayarak öptü.
Tekrar tam olarak yere bastığında arkasına döndü ve yürümeye başladı.

Bu, her şeyden iyi gelmişti.