Çocukla tanıştım. Erdem. Onu tamamiyle hatırlıyorum. Ortaokul son 2 sene gittiğim bi yer vardı. Orda hoşlanmıştım. Çocuk o kadar kız varken benimi farketecek diye geçiştirmiştim. Dün en büyük yeri geçtim. Ayağım burkulduktan sonra ayağına basmıştım. Ayağını acıttığımı söyledi bu gün. Özür diledim. Ne diyebilirdim ki. Bakalım ne olacak. Özür dilemeler başladı. Hikayenin sonu ne olacak hiç bilmiyorum. Evet. Devam edelim...
Lisede büyük aşk başlarmış. Sevgili ne ya. Herkesin oldu. Benimdemi olması gerekiyor yani. Anlamadım. Salla. Ama sevdiğin biri varmı deseler,şüphesiz erdem diyebilirim. Bana çok farklı hissettiriyor kendimi. Ona baktığımda sanki kalbimin son atışları olacakmış gibi. Ne biliyim o sırada ben ben olmuyorum.
İlk defa böyle şeyler hissediyodum birisine karşı. Onun adı anıldığında kızarıyodum. Daha ne diyebilirim ki.
Okula yeni bi çocuk geldi,adı emre. Çocuk çokta iyi bi tipe benzemiyodu. Uzak dursam iyi olacaktı. Kiiii.. Ben uzaklaşamadan o beni buldu. Erdem geldi yanıma. Emre seni çağrıyo dedi. Bişe söyleyecek heralde. Çokta anlamadım. Neyse ne. Gittim. Çocuk çıkmak istediğini söyledi. Ne yapmam gerekiyodu. Tam yanımızda erdem vardı. Ne yapacağımı bilemedim. Ve o sitresle cevabımı verdim...
