Niezapowiedziany Gość

Rozdział 4

- Ej no kurwa to nie moja wina, że ON się najebał i "zapukał" nie do tych drzwi co trzeba.- próbuję jakoś usprawiedliwić swoją już i tak marną sytuację.

Bugajczyk chyba nie był do końca świadomy co za niedługo nastąpi, bo na jego twarzy znowu pojawił się ten głupkowaty uśmieszek.

- Co ty sobie do cholery wyobrażasz??! Widziałaś w ogóle kogo wpuszczasz do domu?! W ogóle co ty sobie tak dokładnie wyobrażasz do cholery?!- zaczyna swój wywód Lidka. Boże, dlaczego ona musi się tak drzeć?- Czy tobie już na prawdę na łeb pada dziewczyno?? I jakim chujem padło akurat na Niego?- ostatnimi siłami próbuję powstrzymać śmiech, gdy kątem oka dostrzegam jak Igor parodiuje moją przyjaciółkę, tocząc rozmowę z mopem.

W momencie jak miałam otworzyć usta, żeby zacząć się tłumaczyć, rozległ się dzwonek do drzwi. Kogo kurwa tu jeszcze brakuje? W myślach zaczynam się zastanawiać czy moja genialna BFF nie puściła w eter kogo mam w mieszkaniu? Jeszcze mi tu brakuje tłumu rozpiszczanych czternastolatek...

Nie zdążyłam nawet ruszyć się z miejsca gdy do salonu wpadł Dawid. No to będzie ciekawie... No, Em, nie pomyliłaś się... Jego twarz jak rafaello wyrażała więcej niż tysiąc słów. Po szybkim zapoznaniu się kto jest w pokoju, jego morderczy wzrok padł na mnie. Ej, no kurwa, co jest? To ja tu jestem ofiarą, a wszyscy mają do mnie pretensje. Jedynie Igor ma wszystko w dupie i bawi się w najlepsze. Tym razem jego talent kabareciarza obrał sobie za cel Dawida.

- Jak mogłaś przez tyle czasu nie dać znać, co się z Tobą dzieje? A Ty?- jego spojrzenie pada na Bogu ducha winną Lidkę.-Nie wpadłaś na to, żeby dać mi znać, co się z Wami dzieje??? Czy żadna z Was nie pomyślała, że się o Was martwię????? Czy to takie trudne wziąć ten jebany telefon i wysłać chociaż esa "żyję", już nie mówię o dzwonieniu.- kątem oka dostrzegł przedrzeźniającego go Bugajczyka.- A Ty do kurwy nędzy to kto?- gdyby ton jego głosu mógł zabijać Igor padłby na podłogę. W sumie mógłby to być ciekawy widok. Na odpowiedź Igora nie trzeba było długo czekać.

- Ja jestem tylko skromną sprzątaczką. Pani Emilia wynajęła mnie, gdyż jak sama twierdziła, nie radzi sobie z podstawowym zakresem obowiązków domowych.- nosz kurwa mać... Nie wiem, czy bardziej chciałam go zabić za zrobienie ze mnie idiotki czy wybuchnąć śmiechem z jego talentu aktorskiego. W momencie zakończenia kwestii w pokoju zaległa cisza. Odkąd znam Dawida pierwszy raz nie wiedział, co powiedzieć. Ten dzień trzeba zapisać w kalendarzu normalnie. Za to Lidka toczy walkę sama ze sobą. Po 5 minutach ciszy wybuchła. Jej śmiech mógłby obudzić niedźwiedzia ze snu zimowego. Jednak wizyta u laryngologa będzie konieczna. Igor z Dawidem spojrzeli z przerażeniem po sobie a ja miałam ochotę zapaść się pod ziemię.

- Wiecie co, nie wiem jak Wy ale ja mam już serdecznie dość.- powiedziałam odpalając szluga. Zaciągnęłam się dymem przez co w mieszkaniu zapanowała chwilowa cisza. Cała trójka spojrzała na mnie jak na wariatkę.- Nie chce być nie miła czy coś ale chcę zostać sama.- powiedziałam na co wszyscy zebrani nagle mieli coś do powiedzenia. W pokoju zaczęło sie powoli robić coraz głośniej aż w końcu nie wytrzymałam.- Koniec tego! Wszyscy wypad z chaty! Co się tak patrzycie?- zapytałam zaciągając sie papierosem.

Lidka zrozumiała w końcu o co chodzi i zaczęła kierować się w stronę drzwi. Zanim wyszła usłyszałam jak Dawid zaproponował jej spacer. No w końcu. Ile mu to czasu zajęło? Jakieś pół roku... Na samą myśl o tym się uśmiechnęłam. Trzymam za nich kciuki. Może w końcu Dawid da mi spokój. Dopaliłam papierosa i zgasiłam go w popielniczce. Chwila spokoju była mi potrzebna, ale chyba tak na prawdę nie chciałam być sama.

- No dobra. Skończyłem sprzątać tak jak mi kazałaś. Co mam teraz zrobić?- mało co nie dostałam zawału. -Bugajczyk, do kurwy, co Ty tu robisz?- Zapytałam ledwo łapiąc oddech.- Myślałem, że pozbyłaś sie tamtej dwójki z domu żeby móc pobyć ze mną sam na sam.- Wypalił z tym swoim uśmieszkiem. Gdyby nie to, co stało sie jakieś 2 lata temu pewnie bym poleciała na taki tekst ale niestety nie ma takiej opcji.

- Czy Ty czegoś nie zrozumiałeś?-pytam, starając się zachować spokój. Dlaczego on musi zawsze robić po swojemu? Jeszcze chwila i by było źle ze mną.

- Okey. Nie jestem dobry w te klocki, ale widzę że coś się dzieje i nie wiem czemu ale mam wrażenie, że to moja wina.- powiedział na jednym wydechu. Po czym sięgnął do kieszeni wyjął paczkę papierosów i odpalił jednego. Automatycznie zrobiłam to samo cicho zaklinając pod nosem. Trzeba ruszyć dupę do sklepu. Z moich fajek na czarną godzinę zostały mi 4 szlugi i trzeba uzupełnić zapas w szafce w kuchni.

- Dobra, nie wiem jak Ty, ale ja muszę ruszyć dupę do sklepu. Więc ruszaj się i albo idziesz ze mną albo robisz to, co Ty tam masz w planach.- nie powiem powiało chłodem. Widząc jego minę poczułam, że moje nogi znowu robią się jak z waty. Kurwa, dziewczyno, ogarnij się. 

Ubranie się i wyjście z domu zajęło nam jakieś 20 minut. Na moje nieszczęście Bugajczyk postanowił wybrać się do sklepu razem ze mną. Serio? Nie miał nic lepszego do roboty?