Colours of freedom

1.

Het was niet veilig wat we deden. Het kon ons onze kop kosten. Waarom was ik hier ooit in meegegaan? Wie weet wat ze zouden doen als ze ons ontdekten. Ons normale leven zou er in ieder geval aan ten onder gaan. We zouden geen vrijheid meer kennen. Met een beetje geluk lieten ze onze families met rust, maar ons... wij zouden eraan gaan voor de moeite.

'Noah, let je op?'

'Ja, sorry. Ik dacht aan de Wachters.'

'Hey, de Wachters zullen ons niet vinden. We zijn veilig hier. Niemand weet dat wij dit doen,' stelde Yeslin me gerust.

Ik keek haar dankbaar aan. Ze had gelijk. Niemand wist dat wij het waren. Dat hoopten we tenminste. Ik was niet zo van het positieve denken, maar Yeslin kon haast niet anders. Ze was nooit, maar dan ook echt NOOIT, negatief over iets. Dat zat gewoon niet in haar. Ze zag overal de voordelen van in, altijd.

'Noah, je droomt weer,' zei Yeslin met haar zachte stem. Ik keek snel in haar ijsblauwe ogen en glimlachte flauw.

'Tortelduifjes, even aandacht. We gaan vertrekken,' grinnikte Jake.

Kwaad keek ik hem aan. 'We zijn niet samen, Jake,' siste ik tussen mijn tanden door.
'Nog niet,' zei hij met een brede lach.

'Jake, laat Noah met rust. Yeslin en hij zouden misschien wel een leuk stel zijn, maar ze willen dat duidelijk niet.' Dat was Nydia. Ze was een beetje de leider van ons vijven. Ja, vijf. Dat was het aantal opstandelingen.

Yeslin, Jake, Nydia, Levi en ik waren de enigen die het aandurfden om tegen de wet in te gaan. De enigen die durfden kleur aan de stad toe te voegen. Wij waren degenen die de dorpelingen hoop gaven. En natuurlijk ook diegenen die gezocht werden door zowat iedere ware dorpeling. Belachelijk, als je het mij vraagt.

Ware dorpelingen waren de dorpelingen die met alle liefde de wet volgden, die er geen enkel bezwaar tegen hadden.

Zoals mijn moeder.

'Noah, waar was je? Je bent veel te laat thuis. Mama denkt dat je de wet hebt gebroken.'

'Wat!?' Nee! Nee! Nee! Ze kon het niet weten!

'Niet zo roepen, Noah. Ik heb gezegd dat je naar Yeslin was, maar ik weet niet of ze me wel gelooft.'

'Waarom Yeslin?' vroeg ik verbaasd.

'Wel, jullie zijn heel schattig samen, ook al hebben jullie dat zelf duidelijk niet door,' zei Nova eerlijk.

'Nova, dat is niet waar. We zijn gewoon vrienden, dat is alles.'

'Jaja, het zal wel. Ga nu maar snel naar de keuken. Mam wacht op je.'
'Dankje om te zeggen dat ik bij Yeslin was,' zei ik voordat ik naar de keuken ging.