Colours of freedom

2.

'Noah, de wáárheid graag,' herhaalde mijn moeder.

'Het is de waarheid,' loog ik.

'Oh, túúrlijk! Meneer is naar Yeslin gegaan om huiswerk te maken, maar hij laat niks weten en is pas om negen uur thuis. Negen uur, Noah! School is uit om twintig voor vijf. Daarbij waren Yeslin en jij waren niet bij haar thuis, want ik heb haar vader gebeld. Hij wist me te zeggen dat Yeslin na school naar Nydia was gegaan. Nydia haar ouders dachten dat de twee meisjes naar Levi waren en Levi zijn ouders wisten totaal niets. Ik heb met alle ouders gebeld en geen enkel van jullie groepje was thuis. Waar waren jullie? Waag het niet nog eens om te liegen, want dan verbied ik je om na school iets te gaan doen!'

'Mam, we zijn gewoon naar het park gegaan om te studeren,' hield ik vol.

Als ik zei dat we waren gaan hangen in het park, dan zou ze alsnog beginnen flippen, want ja, tieners mochten niet gaan hangen. We moesten de wet netjes volgen, anders zouden we naar de rechter gesleept worden. Wat ons zogenaamd groepje uitvoerde was helemaal tegen de wet. De wet zei dat kleur en vrolijke symbolen niet toegelaten waren in de stad, nergens. Niet op openbare plaatsten, niet in je eigen huis, niet eens op je pennenzak!

Als je me vraagt hoe onze stad eruitziet, dan ben ik snel klaar: wit, zwart, grijs en dodelijk saai.
Nooit werd er eens gelachen, zot gedaan of een feest georganiseerd. Nooit.
Mijn zusje was soms wel vrolijk, maar aangezien ze nog onder de zestien was, maakte dat minder uit.

Vanaf je zestiende gingen de regels echt van start. Natuurlijk moest ik na zestien iets vrolijkere jaren de leeftijd van 16 bereikt hebben, duh.
Nu zat ik in de saaie-leeftijden zone. Hoezee-eh-eehhh! Nee, bah. Gewoon stom. Was ik maar terug veertien, dan mocht ik nog lachen.

Best wreed. Sommigen denken dat je vanaf je zestiende minder vrolijk bent en minder lacht dan jongere kinderen, maar bij ons is het gewoon verbóden te lachen. Welke idioot heeft die wet eigenlijk waar kunnen maken?
Ik bedoel, de hele bevolking lijdt eronder! Niet dat er ook maar één volwassene is die dat toegeeft, maar het is zo.
Mam haalde me uit mijn zeer filosofische gedachten door in mijn oor te schreeuwen dat leugenaars niet ver komen.

Verder volgde er nog een hele saaie preek. Eten kon ik vandaag wel vergeten. Dat was de originele straf voor het liegen. Dan maar met lege maag naar bed.