We are twins

DEEL 1: Wolfleven

Zoals iedere dag stond Luna op om 8 uur stipt. Dan begint de dag voor haar en haar moeder. Ze leert alles wat ze moet weten als toekomstige clanleidster. De andere wolven liggen dan nog lekker te luieren in hun bed, iets waar Luna zich soms aan ergert. Als haar moeder vindt dat de anderen ook op moeten staan neemt ze een pan en vork en begint deze tegeneen te slaan. Dit blijft ze doen tot iedereen op is. Soms gebeurt het dan wel eens dat er een sagerijnige wolf rondloopt met al zijn haren rechtop. Meestal is dit Damian, een impulsieve nieuweling. Hij heeft Luna's leeftijd, maar niet haar rustige gedrag...

"Is het ontbijt klaar?"vroeg Jeremy geeuwend. Taya, Luna's moeder, keek hem bedenkelijk aan. "Nu je erover begint, ik zou graag een omelet met spek hebben als ontbijt."antwoordde ze, "Hup hup, ik heb niet heel de dag om te wachten op eten." Luna hield haar lach in en keek naar de gegeneerde Jeremy die zuchtend rechtstond en naar het kookfornuis slenterde.

Damian kwam, half aangekleed, de keuken in gewandeld. Hij snoof de geur van verse koffie op en plofte neer op de stoel. "Koffie."zei hij simpelweg. "Excuseer?"zei Taya en keek hem aan. De anderen zwegen en wachtten. "Ik zei: 'Koffie'."herhaalde hij uiterst onvriendelijk. "Ontbreekt daar geen woord?"vroeg Taya. Damian keek haar gepikkeerd aan en gritste de koffiepot van het fornuis. Jeremy keek hem kwaad aan. "Kan dat niet rustiger?!"riep hij. "Waar bemoei je je mee?"antwoordde de sagerijn. Luna voelde de spanningen stijgen en dit ontging haar moeder niet. Ze nam haar hand vast en keek haar in de ogen aan. Die blik betekende dat ze zich moest ontspannen en opletten.

"Wat is het probleem nu eigelijk, Damian?"vroeg Jeremy uitgedaagd. "Jij bent mijn probleem."antwoordde Damian hierop. Taya stond op van haar stoel en keek de twee streng aan. "Buiten, nu."zei ze op kille toon en wandelde het huis uit. Luna keek haar na. Het was wel duidelijk dat haar moeder veel gezag had. De twee volgden haar met een gezicht tot op de grond. Luna keek hoe Damian de deur dichtsloeg. "Wen er maar aan."zei Yanko, de beste vriend van Luna, "Binnenkort gaat er hier iets mislopen denk ik." Luna keek hem angstig aan. "Wat bedoel je met iets?"vroeg ze. "Het zal niet de eerste keer zijn dat Damian een roedellid aanvalt."verduidelijkte Yanko, "Vorige keer beet hij in mijn poten waardoor ik een week niet mee kon met jullie." Hij draaide met zijn polsen en enkels. "Doet het nog pijn?"vroeg Luna. "Af en toe haper ik wat, maar het gaat."antwoordde hij met een glimlach.

Taya kwam kalm het gebouw weer binnen. "De twee kemphanen hebben nu even tijd om af te koelen."zei ze en schonk koffie in. "Wat heb je gedaan?"vroeg Luna. "Ze zitten nu ieders op een bankje buiten in de regen."antwoordde haar moeder en nam een slok van haar koffie, "Je zal wel leren hoe te handelen in zulke situaties." Even later kwam Jeremy binnen, door en door nat. "Ik haal even een handdoek."zei Luna die medelijden had met hem. Dankbaar nam hij deze aan en veegde de druppels van zijn gezicht. "Zit Damian nog buiten?"vroeg Yanko. "Ja en ik denk dat hij er nog wel even blijft zitten."zuchtte hij.

Na een half uur kwam Damian pas binnen. Koppig weigerde hij de handdoek die Luna wou geven en ging naar zijn kamer. "Pubers."mompelde Taya. Luna grinnikte even. 'Zo ben ik nooit geweest' dacht ze. "Niet alle pubers zijn zo lastig."zei Taya alsof ze wist wat haar dochter dacht. Yeremy glimlachte. "De ene puber gedraagt zich nu eenmaal als een ezel en de andere als een vos."zei hij,"Voor die tweede soort moet je uitkijken." Terwijl hij dat laatste zei, keek hij grijnzend naar Luna die zich aangesproken voelde. "Wat voor puber ben jij dan Jeremy?"vroeg ze poeslief,"Dat soort dat grapjes maakt met een ander omdat hij denkt zelf geen puber te zijn?" Taya bestudeerde de twee nauwkeurig. "Nu heb je me."antwoordde Jeremy op Luna. De twee moesten lachen. Luna lag goed in de groep en werd gerespecteerd.