De nieuwe jongen ..

feeling way better

Hij keek mij zo lief aan, en toen moest ik opeens heel hard beginnen lachen. Hij vroeg wat er zo grappig was, maar ik gaf geen antwoord. Het leek alsof hij een weg langzaam doorloopt in mijn hoofd en langzaam.. ook naar mijn hart. Hij bleef in het ziekenhuis, bij mij. Zonder zelfs weg te gaan uit het ziekenhuis. Hij ging niet naar school, niet naar huis, hij bleef.. bij mij. En geloof me, ik was daar heel blij om. Ik kreeg amper bezoek van andere mensen. En hij was een soort van kamergenoot geworden voor mij. Er begon een liedje te spelen op de radio, het deuntje herkenden we onmiddellijk. We keken elkaar aan en begonnen te zingen. It's going down, I'm yelling timber. You better move, you better dance. Let's make a night, you won't remember. I'll be the one, you won't forget.. We liepen de kamer uit en zongen luidkeels in de gang, er kwam verschillende mensen uit hun kamers en liepen de gang in , en begonnen mee te zingen. Op het einde stonden we er met héél veel mensen. Het was juist een scène uit GLEE of High School Musical ofso , maar dan in een ziekenhuis. We liepen terug naar de kamer en er kwam een verpleegster, die mij moest helpen.. Percy kon mij toch ook helpen? Ik vertrouw hem meer dan wie dan ook. Ok, hij moest mij niet helpen bij het douchen of naar het toilet te gaan, maar voor de rest zou ik het totaal niet erg vinden. Het voelde niet aan als een ziekenhuis.