Hep Kederle Başlar, Sonucu Ya Mutluluktur Ya Da Teessür...

Üçüncü Bölüm

Bu olayların ardına okula ilk adımımı attığında elim ayağım titrmekteydi. İkide bir iç çekmekle mecbur ilan akciğerlerim artık yorulmuştu. Kalbimin bu yoğun acıya dayanacağı sürenin bile kısıtlı olacağını düşünmeye başlıyordum. İlk günüm hep onun yüzüne bakmakla geçti. Hiç de konuşmadı. Normal olarak karşıladım. Asıl olaylar bir sonraki gün gerçekleşti...

Okula gitti. Aynıydı dün ile. Hiçbir farkı yoktu. Eve vardım. Whatsapp'a falan girdim. Ödevlerimi de tamamladım. Akşam vaktiydi. Saat 20-21 arası yanlış kazınmadıysa beynime. Beyza bana küsmüş. Bunun nedenini şuna bağladım. Benim yazdığım, şuan ki yazdığım kitabın adı biliyorsunuz ki "Elif Sude'm". Bunun birinci bölümünü whatsapp'ta paylaşmam ve kitabın adını Elif Sude'm koyup, sanki bana aitmiş gibi göstermem sevdiğimi sinirlendirdi ve buna aracı oldu diye Beyza'ya patladı. Beyza da bana. Bu beni üzen konuydu. Arkadaşlarıma da beyan ettim bunu o vakit. Ben, sevdiğime istediğim konuda kitap adı koyarak istediğim yerde paylaşma özgürlüğüne sahibim. Kimse karışamaz bu konuda bana ve yazılarıma. Kötü şeyler yazdığım söylenemez. Kötü yerlerde paylaştığım da söz konusu değilken bu tavır gereksiz. Hangisini üzülmeliyim. Sevdiğimin bana kızmasına mı? Sevdiğimin benim yüzüme en yakın arkadaşından uzak kalmasına mı?

Onun ağzından bir de
"Ben sevmiyorum ki Mehmet'i" cümlesini işittiğim an, gözümden omzuma düşen keder dolu yaş oldu. O ara sınıftan çıktığım için de kimse fark etmedi.

Eve vardım.
Derin nefes alıyorum. Hep bir boşluk oluyor. O boşluğu dolduracak birisi var da işte... Belki de onun kalbindeki boşluk başka kişilerle dolu ya da benimle dolmak istemiyor. Biz de anca fotoğraflarıyla, Koray'ın şarkılarıyla kendimizi kandırıyoruz o beni seviyor diye. Ama kandırıyoruz. Yarın okulda göreceğim beni sevmeyen güzel yüzünü ve kalbini. Diyorlar bana kendisi kaybeder diye. O ne kaybedecek be! Olsa olsa sizin yücelttiğiniz büyük aşkımı kaybeder. Ben neyi kaybederim biliyor musun? Aşk, kalp bi yana, ben hayatımı kaybederim. O ise benim abartılmış sevgimi. Ama onun umrunda mıdır ki? Sevmez ki beni. Düşündükçe kalbimin sıkışmasını sağlayan o söz
-sevmiyorum- beni bitirirken sen kim bilir kimlerin olacaksın. Kimlerin kollarının altında mutlu olacaksın. Seni kimler alacak da ben senin mutluluğunla mutlu olacağım. Senin gülümsemenin üzerimde meydana getirdiği huzurla tebessüm edeceğim. Başka sulara yelken açmak istemeyeceğimi bilmelisin ama. Ben senden sonra hayata, aşka, kadere küstüm. Bir iki tane sıkı dost alırım yanıma. Beni hep dinleyecek arkamdan iş çevirmeyecek... Bunların yanında da bir şey olacak tabi. Sensizlik... Alışkın olmadığım bir sensizlik... Her geçen gün beni tüketen bir sensizlik... Gündüzlerimı gece eden sensizlik...