Het meisje van diamant

Proloog

Ik weet het niet meer, mijn hoofd is zo leeg. Alles om me heen heeft geen betekenis, het dringt niet tot me door. Ik voel me zwak, heel zwak, het is alsof.. alsof mijn krachten zijn verdwenen. Paniek, ik begin om me heen te kijken, witte muren, tralies. Nee, nee! Dit kan niet waar zijn. Ik zit vast, alleen. Alleen? Mijn ogen worden groot, ik ben alleen. "Jason!" roep ik, tranen vervagen mijn zicht. Ik kan niet ademen, ik heb lucht nodig. Ik pak de koude tralies vast, ik moet me concentreren, ik sluit me ogen en probeer de tralies te verbuigen. Het mislukt. Shit! Ik laat me langzaam zakken op de grond. Dan kraakt er wat onder mijn kont, ik voel met mijn hand en haal er een briefje uit. 'Jaeley, maak je geen zorgen ik kom je halen, blijf sterk en in leven! x- J'. Hoop, dat is het eerste wat er in me opkomt. Het is goed, hij komt me halen, Jason komt me halen! Er verschijnt een klein glimlachje rond mijn gezicht. Dan gaat er een deur open, licht verblind mijn ogen. Ik hoor voetstappen van meerdere mensen. Ik duik in elkaar. Er trekt iemand hard aan mijn haar en hijst me omhoog. Ik schreeuw. Een man met een sterke sigarettenlucht drukt zijn gezicht in mijn haar. Ik duw hem van me af en wil hem aankijken, maar ik zie geen gezicht, het lijkt of ze allemaal geen gezichten hebben. Dan hoor ik de voorste man duister lachen. Ik wordt kwaad. "Wat wil je van me!" gil ik. De man komt weer dichterbij, ik zie nu zijn lichtblauwe ogen, hij draagt een masker. Hij drukt me tegen de tralies en ik wordt nu echt bang, terugvechten gaat niet. " Het is tijd voor een spelletje Jaeley" zegt hij. Ik wil gillen, maar dat wordt voorkomen door een felle prik in m'n nek. Alles wordt zwart, ik zak weg, de stemmen vervagen, de duisternis. " Jason.. " komt er als laatst uit mijn mond.