Het meisje van diamant

Hoofdstuk 1

Een hert springt tussen de bomen door, niet wetende dat er iemand op hem jaagt. Hij snuffelt aan de blaadjes op de grond, ineens kijkt hij verschrikt op. Pang! Het arme dier is helemaal verstijfd, het kijkt naar mij door het raam. Dan valt hij neer, dood...

Jason sjouwt het dier naar binnen. Hij maakt de deur open en legt het hert op de keuken tafel. Ik kijk Jason geërgerd aan, "moest het nou echt weer op deze manier". Hij kijkt om en trekt zijn wenkbrauw op. "Wil je nou eten of niet?", ik kijk neer, "Jaeley, als je wil overleven moeten deze dingen wel eens gebeuren, we hebben nu weer voorraad voor zeker een maand. Misschien als we zuinig doen zelfs twee".  

Ik zucht diep, Jason heeft wel gelijk, we kunnen hier nog niet weg, en zonder voedsel... "ik dacht gewoon dat het leven hier anders zou gaan" zeg ik zachtjes. Jason grinnikt, "dacht je dat echt Jae?". Zijn toon bevalt me niet, "ik.. ik weet niet Jason, niet zoals dit". Jason slaat hard op de keukentafel, "Jae, je hebt alles wat je hier kan krijgen! Een kachel, voedsel, een slaapplek, wat wil je nog meer! Ik doe alles om je beter te voelen, maar meer kan ik niet doen". Tranen bespringen mijn ogen, ik weet niet waarom, hij doet niets fout. "Ik wil even alleen zijn" en ren naar boven.

Ik lig op mijn bed, het licht is uit, een beetje rust kan geen kwaad. Ik laat me wegzakken, mijn droom gaat over een mooie jongen,hij rent naar me toe, we lachen samen. Mijn huid tintelt als een gek, warme gevoelens komen naar boven, ik schrik wakker. Honderdduizend kleine steentjes doen mijn huid schitteren in de duisternis. Het zijn allemaal diamanten. Ja, we verblijven in dit verrotte hutje vanwege mijn huid. Al sinds mijn geboorte proberen mensen mij mee te nemen, me open te snijden, hopen een grote schat binnenin te vinden...  

Mijn ouders zijn een paar dagen na mijn geboorte vermoord, ze probeerden me te beschermen, maar dat mislukte.. Jason was toen 4 jaar oud, hij kon toen nog niet voor me zorgen natuurlijk. We verbleven toen bij mijn oom en tante. Dat hebben zij 5 jaar volgehouden, daarna zijn we weggelopen, omdat het te gevaarlijk voor hun werd.

 Om het half jaar verhuisden we naar een nieuwe plek, omdat we simpelweg bang waren om ontdekt te worden. Nu ik erover nadenk is dat krankzinnig. Ik mag niet eens een normaal leven leiden, alleen maar omdat ik "anders" ben? De wereld is zo wreed. De enige persoon die me waarschijnlijk als normaal beschouwt is Jason. Hij vind me het allermooiste meisje van de hele wereld. Toen ik voor het eerst begon te schitteren huilde hij een half uur, omdat hij het niet uit kon staan hoe mooi ik was. Jason, ach die Jason, zijn leven is verpest door mij. Als ik hem dat vertel haalt hij altijd zijn schouders op, hij vindt dat grote broers altijd op hun kleine zusjes moeten passen, voor wat voor reden dan ook. Als Jason er niet was geweest, zou ik het nooit hebben gered in deze wereld. Ik glimlach en loop de traf af en geef mijn broer een enorme knuffel.