PİŞMANLIK

2. BÖLÜM

AYAZ
Kantinin kapısına yaslanmış bakarken birden beni Sinem gördü ve ilk şok olmuştu sonra hemen Aleyna'nın kolundan tutup kaldırdı. Onu üzdüğümü biliyorlardı. Zaten biz beşimiz beraber takılırdık her ne kadar sonradan gelsemde zaten aralarına katıldıktan 1 sene sonra Aleynayla çıkmaya başlamıştım. Ali, Sinem ve Murat cidden sahip olunabilcek en iyi arkadaşlardı. Gittiğimde yalnız kalmayacağını çok iyi biliyordum. Aleyna gittikten sonra su almak için sıraya doğru ilerledim. Yürürken birine çarptım. "Pardon." diyip kafamı kaldırdığımda Ali ile Murat'ı gördüm. İlk şaşkın olsalarsa hemen sinirli gözlerini bana dikip yakamdan tutup

"Ne işin var lan senin burada? En son Aleyna'yı bırakıp gitmiştin. Şimdi neden geldin?"dedi.

"Bak Ali biliyorum bana karşı çok kızgınsınız Aleyna'yı üzdüğüm için ama inan bana Aleyna'yı isteyerek bırakmadım. Hem kim isterki çok sevdiği kişiyi hatta aşık olduğu kızı bırakmayı?"

"Bilmem onu sana sormak lazım!"

"Sanki Aleyna'yı isteyerek bırakmışım gibi konuşma!"

"Zaten öyle değil mi. Tam unuttu sen geldin. Ne o tekrar karşısına çıkıp,biraz durup tekrar gidip yine üzecek misin!" dedi alçak sesle sinirle konuşuyordu çünkü bu olanlarının başkası duyup Aleynayla dalga geçmesini ya da olaydan bahsetmesini istemiyordu.

"Bak bu sefer gitmeye falan niyetim yok çünkü bir kere kaybettim ikinci olmayacak."

"Sen onu seni affedeceğini mi sanıyorsun? Sana bir şey diyim mi eğer öyle sanıyorsan büyük yanılıyorsun." dedi ve yakamı sert bir şekilde bırakıp arkasını dönüp yürüdü. Murat yanıma gelip suratıma bakıp yumruk atıp gitti o da.

Bende okuldan çıkıp yürümeye başladım. Ne yapacağımı bilmiyordum. Aleyna'ya kendimi affettirmem lazımdı çünkü eğer affetmezse yaşayamazdım, yapamazdım. Zordu ama inanıyorum ki affetcek.

ALEYNA
Birinin kolumu delicek şekilde dürtmediyle uyandım. Kafamı kaldırdığımda Ali, Sinem ve Murat'ı gördüm.
"Kolumu çürüttün be! Ne istiyorsun benim canım kolumdan acaba?"
"Bir şey istediğim yok ya. Okul bitti kalkta eve gidelim." demesiyle çantamı alıp yürümeye başladık.
Yolda yürürken mal mal hareketler yaptığımız için rezil olmuştuk ama çok umursamadık. Tam ayrılacağımız sıra adamın biri önümüzde düşünce kendimi tutamadık gülmeye başladık. O yüz ifadesi aşırı derece komikti ve eminim rahat 1 hafta bunun dalgasını geçerdik. Ya önümüzde biri düşünce dayanamaz hemen gülerdik bu aramızdan biri olunca  da yardım etmek yerine gülerdik.

Eve vardığımda üstümü değiştirip, yemek yedikten sonra yatağıma gidip yattım ama canım aşırı derece çok sıkılmıştı. Ne yapsam diye düşünürken aklıma sahilde koşma fikri gelince hemen yataktan kalkıp üzerime rahat bir şeyler giyip evden çıktım.

Sahile vardığımda hemen tempolu bir şekilde koşmaya başladım. Koşmak bana iyi geliyordu. Daha mutlu hissediyordum kendimi.

Yaklaşık bir saat koştuktan sonra bir banka geçip oturdum. Saate baktığımda 16:40 olduğunu görünce kalktım eve gitme vaktim gelmişti. Ayağa kalkıp yürümeye başladığımda birine çarpınca kafamı kaldırıp tam özür dilicekken onu görmemle ağızım açık kalmıştı. Onun burada ne işi vardı? Gittikten sonra tam unutmuşken şimdi neden gelmişti?