เช้าวันแรกของแผ่นดินใหม่ ในรัชกาลใหม่
ฉันนอนกระท่อนกระแท่นไปตลอดคืน กว่าจะผ่านคืนสุดท้ายในรัชกาลที่ 9 ช่างทรมานและยากลำบากเหลือเกิน
วันที่ 13 ตุลาคม 2559
เป็นวันที่ฉันรู้สึกไม่สดชื่นแต่เช้า โดยไม่ทราบสาเหตุของการไม่สดชื่นนั้น
เมื่อคล้อยบ่ายอากาศก็ดูจะเย็นลงผิดสังเกตุ หากจะให้กล่าวไปก็คงเหมือนดังคำบรรยายในเรื่อง 4 แผ่นดิน ที่ มรว.คึกฤทธิ์ ได้บรรยายไว้
บ่ายนั้นอากาศเย็นลง ท้องฟ้าดูขมุกขมัวและอึมครึม ไม่มีแม้แต่ลมที่พัดใบไม้ไหว
หัวใจฉันเจ็บปวด
ยิ่งเฝ้าติดตามพระอาการทางทวิตเตอร์ที่รายงานวินาทีต่อวินาทียิ่งใจหวิวไหว
ถ้าหากการรอคอยเป็นมีดคม
เมื่อวานนี้หัวใจฉันคงถูกมีดเล่มนั้นแทงจนทะลุ
4 โมงเย็น
น้ำตาฉันไหลรินเฝ้ารอประกาศที่ฉันคาดหวังในข่าวดี จนแล้วจนรอดก็ยังไม่สิ่งใดออกมา
ในไลน์กลุ่มคนสนิท เราทุกคนต่างปลอบประโลมกันและกัน คำที่เราพูดในระหว่างที่รอคอยนั้น บ่อยที่สุดเห็นจะเป็นคำว่า
"อะไรจะเกิด ก็ต้องเกิด ทำใจ"
ฉันรู้ดีว่าขณะที่ทุกคนผู้คำนี้ในใจต่างก็หวังให้แถลงการณ์ออกมาเป็นข่าวดี
ในระยะเวลา 6 โมงเย็นน้ำตาฉันก็แห้งเหือด
บอกตัวเองว่า จะเผชิญหน้าด้วยใจที่เข้มแข็มทั้งหมดที่มี เราทำใจพร้อมรับความเสียใจแล้ว
แต่ฉันคิดผิด...
ในที่สุดเวลา 1 ทุ่มตรงที่ฉันหวาดกลัวก็มาถึง
แม่เปิดทีวีแช่ไว้ที่ช่อง 9 เมื่อเห็นประกาศขึ้นมา
ฉันก่นด่าช่อง 9 และผรุสวาทคำหยาบคาย
กดเปลี่ยนช่องไปทันที
แต่ฉันก็หนีไม่พ้น..
ความจริงพุ่งพรวด ถาโถมเข้าใส่ฉันราวกับเสือร้ายที่รอคอยเวลาขย้ำเหยื่อที่อ่อนแอที่สุดของมัน
หัวใจที่เคยคิดว่าเข็มแข็งและพร้อมยอมรับนั้นไม่ใช่เรื่องจริงแม้แต่น้อย
