ฉันกำลังเดินทางไกล .. แค่พาร่างกายกับใจตัวเองออกไปพักไหนสักแห่ง
รถยนต์โดยสารขนาดกลางเต็มไปด้วยผู้โดยสารที่กำลังมุ่งหน้าสู่จุดมุ่งหมายเดียวกันหากแต่ต่างจุดประสงค์
บางคนกำลังเดินทางกลับบ้าน บางคนไปตามล่าความฝัน บางคนตื่นเต้นกับการไปเจอที่แปลกใหม่และบางคนก็กำลังหอบเอาใจและร่างกายที่ทรุดโทรมหนีไปจากที่เดิม ๆ
เช่นกันกับฉัน ..
รถยนต์เคลื่อนตัวผ่านตึกคอนกรีตสูงชันที่ดูเย็นชาในเมืองใหญ่ที่ประดับประดาด้วยหลอดไฟเพื่อแข่งขันกับความมือที่โรยตัวลงมารอบ ๆ ครู่ใหญ่ภาพที่ข้างหน้าต่างของฉันก็เปลี่ยนจากตัวตึกสูงกลายเป็นทุ่งกว้างที่โอบล้อมไปด้วยความมืดมิดของยามราตรี
ทุกคนในรถค่อย ๆ ทำความรู้จักกันที่ละน้อย ความเงียบในตอนแรกกลับกลายเป็นเสียงพูดคุย บ้างครั้งก็มีเสียงหัวเราะแทรกมากบ้าง จนในที่สุดเราทุกคนก็รู้จัดและได้พูดจากันครบทุกคน จากนั้นไม่นานนักต่างคนต่างก็แยกย้ายกันเข้าสู่ห้วงนิทรา ตามกลไกลของร่างกาย
ในรถเงียบสนิทมีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่กำลังทำงาน
ฉันนอนไม่หลับ..
พักสายตาจากแสงสว่างดวงเล็กของเครื่องสื่อสารที่ทันสมัย หันหน้าออกไปมองทิวทัศน์ที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ฉันเห็นเพียงแค่เงาตะครุ่มของต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ตามรายทาง พลางคิดว่าถ้าเป็นตอนกลางวันฉันคงได้เห็นความสวยงามของธรรมชาติใต้แสงแดดที่อบอุ่น น่าเสียดายที่เห็นต้องเย็นมันผ่านความเย็นชาของค่ำคืน
หลายคนบอกว่าเวลาที่เหงาที่สุดเป็นเวลาที่ฝนตก
