Spaces Between Stars // Larry // voltooid

Hoofdstuk 1.

Johannah kan zich het moment dat de dokter haar het nieuws vertelde nog goed herinneren. Ze zat in de woonkamer met een kopje warme koffie in haar hand. Ze staarde nerveus uit het raam terwijl ze beet op haar duimnagel. Toen ze het telefoontje beantwoordde dat plots door het huis galmde en ze de trillende stem van de dokter hoorde, wist ze dat het slecht nieuws was. In een lange tijd had ze niet zo hard gehuild als dat ze deed.

Het aan haar dochters vertellen vond ze nog wel het moeilijkst. Ze klampten zich huilend om haar heen en vroegen haar van alles waar ze zelf de antwoorden ook niet op wist.

Haar man keek toe vanuit de keukendeur, hun dochtertje Doris in zijn armen. Het doet hem pijn om de vrouw waarvan hij zo veel houdt zo verscheurd te zien. Het was en is nog steeds ook moeilijk voor hem. Hij was erg close geworden met Louis en beschouwde hem als zijn eigen zoon. Dit zal alles veranderen. Louis zal nooit meer hetzelfde zijn.

Nu is hij voor het eerst weer thuis sinds het ongeluk. Johannah was in het begin erg nerveus, ze wist niet helemaal hoe ze Louis in deze conditie moet hendelen maar de dokter had haar verteld dat als ze een vraag had of er problemen waren ze altijd kon bellen. Maar dit maakte haar niet minder nerveus.

Ze duwde hem in een rolstoel richting zijn huis wat hij deelde met Harry. Haar dochters zaten binnen te wachten totdat ze binnen zouden komen. Ze hadden hun moeder beloofd om stil te zijn en voorzichtig met hem te zijn wanneer ze zouden aankomen. Dit deden ze dan ook. Ze kusten hem voorzichtig op zijn wang en fluisterden dat ze hem misten en van hem houden. Hij glimlachte als antwoord, nog steeds heeft hij niet gepraat.

Een tijdje zat hij in de woonkamer met zijn zusjes. Ze behandelden hem net als ze normaal zouden doen. Ze maakten grapjes met hem en plaagde hem over het feit dat zijn haar langer is dan normaal. Ze hebben het geen een keer over Harry gehad wat ze normaal wel zouden doen, dit mochten ze niet van hun moeder Johannah.

''Mam, hoe lang zal Louis nog verlamd zijn?'', vroeg zijn zusje Phoebe aan Johannah. ''Kan hij zijn armen of benen snel weer bewegen?''.

Een frons ontstaat op het gezicht van Johannah wanneer ze een washandje en een handdoek uit de kast pakt. Ze gaat naar Phoebe en strijkt zachtjes over haar wang. ''Ik ben bang van niet, lieverd.'', fluistert Johannah terwijl ze probeert niet te huilen. ''Hij is, helaas, verlamd voor de rest van zijn leven.''.

Nadat ze haar dochter nog voor een tijdje heeft getroost, haast ze zich naar de badkamer. Ze legt het washandje en de handdoek op de wasbak en stapt vervolgens in de grote douche. Daar zijn haar twee oudste kinderen, beide zijn ze zo mooi en kwetsbaar. Louis zit onderuitgezakt tegen de muur, compleet naakt en beschaamd dat dit nu echt gebeurd, dat het echt moet op deze manier. Lottie is voor hem geknield in een shortje en een sport-bh. Ze gaat met een spons over zijn torso. Ze vind dit alles behoorlijk ongemakkelijk maar gaat toch door, want ze weet dat hij haar en haar moeder op dit moment echt nodig heeft.

Ze zucht en verplaatst een lok haar uit Louis zijn oog. ''Je haar is echt lang, maar ik vind het juist wel leuk.''.

Johannah glimlacht liefdevol voordat ze op de wc gaat zitten naast de douche. ''Het is lang, net als dat van Harry.''.

In een paar seconden vullen de ogen van Louis zich met tranen. ''Harry'', mompelt Louis met een krakende stem in paniek en hij raakt direct overstuur. ''Mijn Harry.''.

Zijn moeder heeft geen tijd om te verwerken dat hij zojuist voor het eerst iets heeft gezegd na het ongeluk want voordat ze het weet is Louis aan het huilen, aan het schudden en aan het sjorren met zijn hoofd in het rond.

Het duurt tien minuten om hem te kalmeren en hem aan te kleden voordat ze hem naar zijn kamer duwen. Met de hulp van Lottie tilt Johannah hem uit zijn rolstoel en legt hem in zijn bed. Ze legt de deken over hem heen en haalt een hand door zijn nog natte haar. Lottie verlaat de kamer huilend en gaat naar haar eigen kamer.

Johannah gaat op het einde van zijn bed zitten. ''Wil je nog een deel uit Harry's dagboek horen, lieverd?''.

Gretig knikt Louis. Zijn ogen zijn nog steeds verdrietig maar toch komt er een sparkeling in zijn ogen bij de gedachte van het horen van de woorden van zijn Engel. De gretigheid wordt meer en meer wanneer Johannah het dagboek, dat Anne aan Louis heeft gegeven, van zijn nachtkastje pakt. Hij doet zijn ogen dicht wanneer ze begint met lezen, de woorden kalmeren hem. De woorden kruipen zijn poriën in, recht in zijn ziel. De woorden laten hem dingen voelen.

Ik ben Harry Styles en jij bent mijn verleden. Jij, Louis Tomlinson, ben mijn verleden. We kenden zowel korte als lange nachten samen. Bellend met elkaar terwijl we lieve woordjes tegen elkaar zeiden of kijkend naar voetbal met een kop thee in onze handen. We stoeiden met elkaar totdat we weer een lamp hadden gesloopt. Je hielp me altijd bij het maken van het eten maar halverwege ging je altijd weer weg omdat je het maar saai vond. Soms gingen we naakt zwemmen in het zwembad in je achtertuin. Je drukte me altijd onder wanneer ik het niet verwachtte. Ik werd boos en dan lachte je me juist uit waardoor ik nog bozer werd. Om het met me goed te maken kuste je me meerdere keren op mijn wangen en trok je zachtjes aan mijn krullen. Ik kon me niet inhouden en moest glimlachen. Je wist altijd wel een manier om me weer te laten lachen. Net zoals je altijd een manier wist om me seksueel gefrustreerd te laten zijn zelfs als ik twee seconden eerder zei ''Ik ben niet in de stemming'' toen je me in mijn nek aan het zoenen was. Je had het vermogen om elke dag op te vrolijken, ook al was jou dag saai.

Ik was verliefd op je.

Ik ben Harry Styles en jij bent mijn heden. We doen de dingen die we altijd samen deden nog steeds. We kennen nog steeds nachten dat we voetbal kijken met een kop thee en dat we stoeien en onze ouders ons onvolwassen noemen. Er zijn nachten dat we niet in elkaars armen liggen en dagen dat we nauwelijks bij elkaar kunnen zijn maar als we bij elkaar kunnen zijn doen we deze dingen en nog veel meer andere dingen om 3 uur 's nachts waar alleen jij en ik iets vanaf weten. Het is niet onze schuld dat het leven zo moet zijn. Je weet van het de schuld is maar ik zal zijn naam niet noemen want ik weet dat je boos wordt als ik dat doe. Ze zeggen dat ze het doen om onze carrières te redden maar het enige wat we hierdoor hebben gevoelt is zwakte. Het is moeilijk om onze liefde op deze manier te verbergen maar zolang we het beste maken van elk moment dat we samen zijn, zal het goed komen. We moeten samen hierdoor heen komen. Dit is gewoon een andere obstakel. Ik geloof in ons.

Ik houd nog steeds van je.

Ik ben Harry Styles en jij bent mijn toekomst. Gisteren vertelden ze ons dat je volgende week verplicht een neppe relatie moet beginnen met een meisje. Het zal nog moeilijker en ongemakkelijker worden om jou met een meisje te zien kussen en met haar, een meisje waar je geen gevoelens voor hebt, op dates te zien gaan. Liefde is niet jaloers zijn, liefde is vertrouwen. Ik houd van je en jij houdt van mij en dat is het enige wat telt. Jou liefde overwint alles.

Ik zal altijd van je houden.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[1333 woorden] Hey! wat vonden jullie van hoofdstuk 1? Tips zijn welkom! Bye x :)