Spaces Between Stars // Larry // voltooid

Hoofdstuk 2.

Wanneer mijn moeder mensen vertelt over onze relatie zegt ze altijd iets over de treinritjes. Dat is het waar ze altijd over begint. Vandaag was ze uit het niks het verhaal aan het vertellen aan een tante die ik al heel lang niet had gezien. Ik begon te blozen en bedekte mijn gezicht. Ik liep maar snel uit de kamer en begon met jou te bellen. Je leidde me af van het feit dat mijn moeder me enorm verlegen liet voelen.

Niet veel mensen weten over onze treinritjes. Onze beste vrienden en familieleden weten ervan, maar onze fans hebben geen idee. Dat is de reden dat ik het leuk vind om erover te denken. Het is ons geheim. Het is een geheim over hoe wij een soort van voor het eerst elkaar hebben ontmoet.

Battle of the bands. Jij stond daar met je schattige button up shirt en je haar zoals ik het geweldig vond toen. Ik vond jou en je lieve stem leuk. Ik weet niet hoe, maar ik dacht dat je homo was of op zijn minst biseksueel en dat maakte me erg blij. Ik dacht dat ik daar ter plekke verliefd op je werd. misschien was dat wel zo, zelfs hoe jong we waren. Ik, de zelfverzekerde jongen die ik was, liep naar je optreden naar je toen en begon te flirten als een gek. Gelukkig flirtte je ook terug. Op een of andere manier eindigde we zoenend en ik weet nog steeds niet hoe het is gebeurd.

Dat is waar het allemaal begon.

Het begon met een zoen die snel moest stoppen. Onze vriendschap stopte daar niet. We praatte over de telefoon, stuurde tonnen domme selfies en wisselde onze adressen uit. We zaten twee uur in de trein om elkaar te zien. Onze moeders vonden het schattig.

We waren niks meer dan vrienden toen, toch gedroegen we ons al als een oud getrouwd koppel zoals we nu nog doen. Ik hield van onze stomme argumenten. Het was altijd vol liefde. Je was altijd zo goed voor me. Zelfs wanneer je iets met je vriendin Hannah had en ik super jaloers en boos op je was, bleef je me maar liefde geven.

Deze treinritje herinneren me aan de simpele dagen vol geluk. Het werd moeilijker toen the x factor begon, maar terug denkend was the x factor een hemel in vergelijking met nu. Het was alleen maar een bromance tot week twee van de live shows. Toen we het officieel maakte tussen ons vertelde Simon ons dat het het beste was als we het geheim hielden voor een tijdje. Dat hadden we toen afgesproken. We wisten niet hoe de fans zouden reageren op het nieuws en onze carriers begonnen net dus konden we geen risico nemen. We vonden het niet leuk om het geheim te houden, maar hadden goede hoop dat we later uit de kast zouden komen.

Wat we toen niet wisten is dat we het voor altijd moesten verbergen. We wisten toen niet dat we hier in werden gesleept. Neppe relaties en geruchten dat we een vriendin hadden. We wisten niet dat we geen vrijheid zouden hebben. Dit is waarom je de kleine regeltjes moet lezen. Je weet niet waar je jezelf in mee sleept.

Ik probeer me groot en sterk te houden. De volgende keer als ik aan de treinritjes denk, denk ik aan de dagen dat we geen regels hadden, geen zorgen en niet onze liefde hoefde te verschuilen. Ik denk aan het gevoel dat ik kreeg wanneer ik uit de trein sprong en jou gezicht zag. Die prachtige lach op jou gezicht van oor tot oor is het mooiste wat ik ooit heb gezien in mijn hele leven. Je knuffelde mijn toen nog net iets kortere lichaam tegen de jouwe en kuste lief mijn wang in een vriendschappelijke manier.

Dat waren de dagen..

Ik wil ze terug.

Zijn hoofd doet pijn. Hij heeft zijn bed niet verlaten sinds zijn moeder hem erin heeft gelegd en heeft ook geen motivatie om eruit te willen gaan. Wat maakt het eigenlijk ook uit? Hij kan niet begewegen, hij heeft Harry niet.. en als hij Harry niet heeft maakt niks hem meer uit. Door Harry keek hij elke dag naar iets uit. Met Harry kreeg hij het gevoel dat hij wat waard was. Hij hield meer van Harry dan wie dan ook in de hele wereld, ookal liet hij dit soms op een gekke manier blijken.

''Louis?, Lotte?'' vraagt Johannah terwijl ze zijn slaapkamer inloopt met een liefdevolle glimlach op haar gezicht. ''Ik heb soep gemaakt, komen jullie naar de keuken om samen met de meiden te eten?''.

Lottie, die in de kleermakerszit naast Louis zit met Harry's dagboek in haar had, stemt direct in. Ze slaat het dagboek dicht en legt het weg voordat ze naar Louis gaat.

Ze kust hem zachtjes op zijn voorhoofd. ''Ze zullen blij zijn om je te zien.'', fluisterd ze zachtjes.

''Er komt iemand speciaals op bezoek vanavond, ze zullen blij zijn om je wakker te zien.'', zegt Johannah voordat ze naar haar twee oudste kinderen loopt.

Plots worden Louis zijn ogen groter. ''Wie?, ''Harry?!'', zegt hij met tranen van vreugde in zijn ogen.

Verdriet is in Johannah haar ogen aftelezen terwijl Lottie verdrietig naar de grond begint te staren. Johannah slaat een arm om haar heen en trekt haar in voor een knuffel terwijl ze met haar andere hand Louis vasthoudt. Ze denkt dat Louis vergeten is waar zijn liefde is.

''Lieverd... Harry is geopeerd.. weet je nog?'', zegt Johannah terwijl ze naar Louis kijkt terwijl zijn ogen weer vullen met tranen, dit keer van verdriet. ''Weet je nog dat hij is geopeerd? De operartie aan zijn brein.'''.

De tranen beginnen te vallen.

''Ik wil niet uit bed..''

''Maar lou...''

''Mama, alsjeblieft.'', onderbreekt Louis haar huilend en bedelend. ''Ik wil gewoon hier blijven, huilen en luisteren naar meer verhalen uit zijn dagboek en niet hoeven te denken aan het feit dat hij misschien wel dood gaat en -''.

''Het is oke.'', stelt Johannah hem gerust als ze hem een knuffel geeft. Het is een knuffel vol tranen en emoties die ze nooit wilde dat haar zoon die ooit van zijn leven zal voelen. Dit was onvermijdelijk. Zelfs zij, zijn moeder, kon dit beter maken, maar misschien kan de persoon die straks komt het een beetje draagbaar maken. ''Het is oke, je mag hier blijven. Ik zal je niet verplichten. Ik breng je de soep wel.''.

''Dankje.''.

Ze vraagt aan Lottie om nog een verhaal voor te lezen aan Louis waar Lottie mee in stemt, niet alleen door de puppyogen van Louis. Wanneer hun moeder naar de keuken gaat om een kom soep te pakken kruipt Lottie bij Louis in bed. Ze pakt het dagboek en slaat het op een random bladzijde open. Op de bladzijde is een foto geplakt van Harry en Louis. Louis kijkt met een kleine glimlach naar de recente foto.

''Waar is deze gemaakt?'', vraagt Lottie nerveus, ze wil niet dat Louis weer begint te huilen.

Hij begint te grijnzen waarmee hij zijn zusje verrast. ''In Harry's huis in LA.'', zegt hij met zijn ogen dicht terugdenkend aan het moment. ''We hadden net seks gehad.''.

Lottie begint plagend te kokhalzen en zegt: ''Te veel informatie, Louis. Gatver.''.

''Jij vroeg er om.'', zegt Louis lachend terug.

Ze schud haar hoofd. Wanneer ze weer naar Louis kijkt verwacht ze hem lachend te zien maar dat is niet meer zo. Ze realiseert zich nog een keer hoe erg iemand een impact kan hebben op iemand anders leven. Zonder Harry voelt hij zich niet alleen waardeloos en ongemotiveerd maar ook niet meer zichzelf. Iedereen denkt dat hij een beter mens is geworden door Harry, vooral omdat hij soms nogal domme keuzes kan maken en Harry hem daarin helpt. Louis weet zelf ook dat het waar is. Dat is een van de vele redenen dat hij bij Harry blijft.

En dit allemaal te bedanken aan een geheime kus backstage en die twee uur lange treinritjes.

''Er staat een quote onder de foto van een man genaamd Lain Thomas.'', zegt Lottie, ''Wil je hem horen?''.

Zonder twijfel reageert Louis met een simpele ja en laat hij het toe wanneer Lottie haar hoofd op zijn schouder legt. Ze miste zulke momenten. Hij ook. Hij was gewoon te koppig om het toe te geven..

''That's what it feels like when you touch me. Like millions of tiny universes being born and then dying in the space between your fingers and my skin. Sometimes I forget.''

-----------------

[1401 woorden]

Hallo, dit is hoofdstuk 2! hopelijk vinden jullie het boek nog leuk. Tips zijn altijd welkom! Would be nice if you share, vote and comment :DD 

BYE :) X