Sun behind the clouds | Chanbaek

3. Jessie*, czyli jak przetrwać obiad u teściowej

Mieszał ze znużeniem kawę, wpatrując się we własne dłonie.

  — Coś się stało — stwierdził Sehun, uważnie obserwując brata. — Powiesz mi wreszcie, co to takiego?

— Nic — odetchnął ciężko, wymuszając uśmiech. — Naprawdę, to nic — zapewnił go, łapiąc szklankę w dłoń. — I co, masz wreszcie kogoś? — zmienił temat, posyłając bratu zaciekawione spojrzenie.

Tak, jak łatwo szło mu kłamanie w oczy Tiffany, tak nie potrafił kłamać Sehunowi. Zresztą, wydawało mu się niemożliwe oszukanie brata. 

  — Nie. — Mężczyzna zaśmiał się, pocierając nerwowo kark. Najwidoczniej stwierdził, że dalsze wypytywanie Chanyeola nie ma sensu. — Ostatnio odpuściłem. Jakby miał się ktoś rozsądny pojawić, to już by był. Nie będę niczego robić na siłę.

— I dobrze — potaknął Chanyeol, starszy z braci. — Bo ten, co go ostatnio miałeś, to...

  — Nie mówmy o nim, co? — westchnął Sehun. — Było, minęło. Krótki epizod. — Wzruszył ramionami. Chanyeol kiwnął głową, milknąc na chwilę. Pomiędzy nimi zapanowała cisza przerywana odgłosami wiertarki dobiegającymi z mieszkania obok. 

— A jak z Tiffany? — zapytał w końcu Sehun, posyłając bratu uważne spojrzenie. Tak jakby wiedział, z czym ten zmaga się dzień w dzień, ale po prostu nie chciał mówić tego na głos. Czekał, aż sam mu powie?

— Chce dziecka — wydusił z siebie Chanyeol, popijając powoli kawę. I znowu nastała przytłaczająca cisza.

— A ty nie chcesz — bardziej stwierdził niż zapytał Sehun.

***

Wrócił do domu, zastając Tiffany siedzącą na kanapie ze swoim laptopem i stosem papierów porozrzucanych dookoła. Westchnął ciężko, stając przed żoną, ale ta całkowicie go zignorowała. 

  — Co na obiad? — zapytał, chcąc zwrócić na siebie jej uwagę. Wydęła jedynie usta, nadal nie odrywając wzroku od monitora. 

— Jedziemy przecież do mamy — powiedziała obojętnie, na co Chanyeol sapnął nerwowo, odgarniając papiery z kanapy i siadając tuż obok małżonki. 

— Tiffany... — jęknął, układając sobie w głowie to, co chciał powiedzieć. Znów musiał przepraszać, żeby pomiędzy nimi było tak, jak dawniej. — Słuchaj. Z tym dzieckiem to jest tak, że...

— Że nie chcesz. Proste — zawarczała, spoglądając na niego jedynie przelotnie, po czym zaczęła coś szybko pisać, uderzając mocno palcami w klawiaturę. Była poirytowana, co Chanyeol zauważył niemal od razu. 

  — To nie jest tak, że nie chcę. — Musiał na szybko wymyślić jakąś dobrą wymówkę. Wcześniej był tak zaabsorbowany sprawą Supermana i tego czata, że zupełnie zapomniał, a miał przecież czas na myślenie. Mnóstwo czasu w pracy i jeszcze trochę po niej. — Po prostu... — zaciął się. — Jak każdy facet chcę, żeby dziecko było moje — wymyślił na poczekaniu i stwierdził, że to wcale nie jest takie głupie. Tej wersji będzie się trzymać. Może wszystko rozejdzie się po kościach? — Nie wiesz, jak to jest.

— Nie wiem? — zapytała, spoglądając na niego inaczej. Już nie ze złością, a jedynie z niezrozumieniem. 

— Chcę mieć z tym dzieckiem coś wspólnego. Chcę wiedzieć, że... — Że co? Że też zachciało mu się wygłaszania takich heretyckich gadek!

— Ty je zrobiłeś — dokończyła za niego, kiwając ze zrozumieniem głową. Uśmiechnął się, potakując szybko i aż odczuwając ulgę. Naprawdę nie lubił się z nią kłócić. Nie lubił oglądać tej obrażonej na cały świat miny, nie lubił siedzieć z nią w jednym pokoju w przytłaczającej ciszy.