Uyanmak çok kötü..
Uyanınca kendi gerçeklerine dönüyorsun,kendi acılarına,kendi iğrenç hayatına.Uyumak bunlardan uzaklaşmanı sağlıyor,bi korku filmi izlemek veya en sevdiğin şarkıyı dinlemek gibi,tıpkı sarhoş olmak gibi...
Hadi sende dünyada ki diğer insanlar gibi ye,iç,gez,seviş ama unutma bunlar seni acılarından sadece uzaklaştırır,bitirmez.Hadi aşık ol,hadi birini delice sev,hadi bütün gününü onu düşünerek geçir belki bu senin kurtuluşundur.
...
Bu sabah yine rutin başladı.Uyandım ve yatağımın karşısındaki aynadan kendimi izledim,yaklaştım.Saçımın yıpranmış,cildimin kurumuş halini inceledim.En çokta gözlerime baktım,baktım ve güldüğümde nasıl olduklarını hatırlamaya çalıştım.Gülmeyeli epey olmuş be...Ve bunu sadece ben biliyorum.
Yaklaşık 2.5 haftadır dışarı çıkmıyorum,ne kuaföre,ne sinemaya,ne alışverişe.Yemeklerimi de internetten sipariş ederek bağlantımı dışarıdan koparmışa benziyorum.İnsanlardan uzak olmak tabi güzel,bütün gün film izlemek,dilediğince yemek yemek...
Haha nasıl da yalancıyım.Bu iğrenç hayatı güzel göstermek ne de zormuş ya.Neyse artık anlaşıldı zaten.Gerçekte olanlar istemsizce kilo almam,evde yalnız olmama rağmen iç sesimle düşünmem,konuşmam.Oldukça garip dimi,ama bağırsam kime ne ki,sadece eski fotoğraflarla donanmış duvarlarımda boş yankılara sebep olur.
Peki ben ne yaşadım?
