Een maand later...
Voor de zoveelste keer zat ik naast Alex' bed, in de hoop dat eindelijk het moment aan zou breken dat hij wakker werd. Ik voelde me incompleet zonder hem, en ik had het gevoel dat mijn leven geen zin had. De eerste week na het ongeluk bleef ik gewoon aan het werk in de huisartsenpraktijk waar Alex en ik allebei werkten, maar ik ben met verlof gestuurd omdat ik veel te afwezig en verward was. Nu ik niets meer te doen heb en ik vaker alleen thuis zit voelt mijn huis nog leger aan. Het enige positieve is dat ik nu meerdere keren per dag naar Alex toe kan... Ik hield zijn hand vast en staarde met een lege blik voor me uit. Opeens voelde ik dat zijn hand zwakjes in de mijne kneep, zo zacht dat ik het nauwelijks merkte.
"Alex?" vroeg ik hoopvol.
Zijn ogen gingen langzaam open. Tranen van vreugde stroomden over mijn wangen en ik knielde naast het bed neer zodat ik op ooghoogte met hem was.
"Je bent wakker!", fluisterde ik, en ik gaf hem een kus op zijn wang. Hij glimlachte zwak naar me.
"Wat is er gebeurd?" vroeg hij.
"Je was aangereden, en je lag ruim een maand in coma", zei ik zacht, terwijl er een traan in mijn ooghoek verscheen. Langzaam liep de traan over mijn wang. Alex probeerde zijn hand naar mijn wang te brengen om hem weg te vegen, maar toen hij merkte dat hij daar te zwak voor was legde hij zijn arm weer neer.
"Het spijt me dat ik je zo lang alleen heb gelaten", zei hij zacht.
"Dat is toch niet jouw schuld lieverd..."
Hij geeuwde.
"Ga maar slapen, dan ga ik even een dokter halen om te vragen wanneer je weer naar huis mag", zei ik.
Hij knikte.
"Welterusten", zei ik, en ik gaf hem een kus op zijn lippen. Daarna liep ik de kamer uit, op zoek naar de zuster.
"Ga je nu al weg?" vroeg Anneke, de zuster die al de hele maand voor Alex zorgde.
"Hij is wakker!" zei ik blij.
"Wat een goed nieuws! Ik ga even bij hem kijken, oké? Wacht maar even hier."
Ze liep weg.
Een paar minuten later kwam ze terug.
"Alles is helemaal in orde. Je mag hem zo wakker maken en dan mag hij naar huis", zei ze glimlachend.
"Ik ga hem zo wel wakker maken dan", zei ik blij. Ik liep terug naar zijn kamer en ging weer naast het bed zitten. Hij sliep zo schattig dat ik nog even wachtte met hem wakker maken.
"Alex?" zei ik uiteindelijk, en ik schudde hen zacht wakker.
"Je mag naar huis", zei ik toen hij zijn ogen opende.
Ik liet hem zich aankleden en daarna liepen we de kamer uit. Alex steunde een beetje op mij, want na een maand lang niet bewogen te hebben was hij het niet meer gewend om te lopen.
"Ik ben blij dat je weer helemaal gezond bent!" zei Anneke, die net aan kwam lopen.
Ik glimlachte naar haar. "Bedankt, voor alles."
Een kwartiertje later waren we thuis. Ik maakte avondeten voor ons. Toen we klaar waren met eten was het pas half 9, maar Alex was moe, dus besloot ik ook maar te gaan slapen. Ik liep in mijn ondergoed de badkamer uit naar de slaapkamer. Alex was bezig zich uit te kleden en stond ook alleen nog maar in zijn ondergoed. Alex liep naar me toe en begon me zachtjes te zoenen. Genietend sloot ik mijn ogen en ik ging met mijn handen over zijn rug. Wat had ik dit toch gemist! Toen onze kus heftiger werd duwde ik hem voorzichtig weg.
"Je hebt rust nodig lieverd", zei ik zacht.
Er verscheen een beetje teleurstelling in zijn ogen, maar hij liet me toch los en ging in bed liggen. Ik ging naast hem liggen.
"Welterusten Ella."
"Welterusten Alex", zei ik, terwijl ik hem nog een kus gaf. Na een paar minuten was hij al in slaap gevallen, en tevreden kroop ik tegen hem aan en viel ook ik in slaap.
