Ella pov
Ik was in shock. Ik zag wazig. Alles ging langs me heen, en ik had niet door wat er om me heen gebeurde. Ik hoorde vaag het geluid van sirenes, dat langzaam dichterbij kwam. Ik knipperde een aantal keer met mijn ogen. Het wazige ging langzaam weg en ik zag een ambulance staan en ik zag Alex in de wagen gelegd worden met een brancard. Ik rende ernaartoe.
"Kan ik mee?" vroeg ik smekend,"dat is mijn vriend..."
De ambulancemedewerker knikte.
"Kom maar."
Ik stapte in en knielde naast Alex neer. Er zat een veeg bloed op zijn gezicht en zijn ogen waren gesloten. Ik streelde met mijn hand over zijn wang en begon harder te huilen. Hij lag daar zo... levenloos... Ik gaf hem teder een kus op zijn mond en keek op naar de medewerker.
"Gaat hij... dood?" vroeg ik voorzichtig.
"Daar kan ik nog niets over zeggen, hij heeft een flinke klap gehad..."
Ik probeerde mijn opkomende tranen weg te knipperen. Laat hem alsjeblieft niet dood gaan, ik kan niet zonder hem! dacht ik. Ik merkte dat we gingen rijden. Ik pakte Alex' hand vast. Dit komt allemaal door mij, dacht ik. Hij is die roos voor mij gaan halen...
De ambulance stopte. De deuren gingen open en Alex werd het ziekenhuis binnen gedragen. Ik volgde. We kwamen aan bij een behandelingskamer en Alex werd op het bed gelegd.
"Het spijt me, je moet de kamer verlaten", zei een arts medelevend.
Ik zag een andere arts bezig met allerlei slangetjes. Ik knikte langzaam en stapte de kamer uit. Het enige wat ik nog kon doen was afwachten...
Nadat er naar mijn idee uren voorbij gegaan waren kwam dezelfde arts als net me halen uit de wachtkamer.
"Hij leeft", zei de arts.
Ik voelde de opluchting door me heen stromen, maar ik merkte dat de arts niet keek alsof het goed nieuws was.
"Wat is er mis?" vroeg ik bezorgd.
"Hij... ligt in coma."
Ik had de neiging om te huilen, maar de tranen kwamen niet.
"We hebben hem moeten reanimeren, anders was hij dood geweest."
"Mag ik bij hem?" vroeg ik.
Hij knikte. "Kom maar mee."
Ik rende bijna op Alex' bed af en ging er voorzichtig op zitten. Hij haalde rustig adem. Waarom lag hij er zo vredig bij? Hij moest wakker worden! Ik was gefrustreerd dat ik echt helemaal niets voor hem kon doen. Ik pakte zijn hand en kneep er zachtjes in, in de hoop op een reactie. Die kreeg ik niet.
De arts kwam naar me toe gelopen.
"Wil je weten wat er allemaal gebeurd is?" vroeg hij.
Ik knikte.
"De klap is vooral op zijn borst terecht gekomen, waardoor hij veel ribben gebroken heeft. Toen hij hier net was kreeg hij een hartstilstand. Hij heeft geluk gehad dat de auto hem niet bij zijn benen raakte, want anders had hij nooit meer kunnen lopen..."
"Hij wordt toch wel wakker?" vroeg ik hoopvol.
"Waarschijnlijk wel", zei de arts geruststellend, "de vraag is alleen wanneer. Hij kan over een week al wakker zijn, maar het kan ook een paar maanden duren."
"Maanden...", fluisterde ik zachtjes.
"Als hij wakker wordt hoor je dat natuurlijk meteen, en elke dag van twee tot vier mag je op bezoek komen."
Ik knikte.
"Ik zal jullie even alleen laten, dan kun je afscheid nemen."
"Bedankt", zei ik zacht.
De arts liep de kamer uit. Ik stond op en knielde naast het bed neer. Ik kuste hem weer op zijn lippen. Mijn mond ging naar zijn oor.
"Kom bij me terug Alex, laat me niet in de steek..." fluisterde ik.
