Kidnapped by? deel 2

hoofdstuk 8

(POV Kate) 

Mijn hele lichaam spant zich aan en ik voel mijn bloed koken als ik aan die personen denk die mij hebben laten zitten, die mij dit aangedaan hebben, wat ik beter niet had moeten doen want nu verlies ik de volledige controle en Dylan zit hier nog steeds.

"Dylan ga weg en doe de deur op slot! Ik meen het!" Roep ik nog voor ik mijzelf verlies. Gelukkig doet hij nu wel wat ik zeg. 

Ik adem zwaar in en uit. Als ik het geluid hoor van het slot dat dicht word gedaan laat ik mij gaan. Ik kan dit toch niet meer stoppen. De enige manier is om mijzelf te laten gaan en mijn woede de overhand laten nemen. 

Ik pak mijn stoel en gooi hem door de kamer heen. Ik schreeuw het uit van de woede. De stoel valt helemaal kapot op de grond. Ik loop richting mijn kast en gooi hem met een harde vaart op de grond. Mijn hele bed scheur ik aan stukken.  Alles is overhoop en kapot en nog is mijn woede niet gestild.

 Ik ram met mijn hand tegen de muur tot hij begint te bonken en te bloeden. Ik loop richting mijn bureau en verscheur alles wat er ligt. Papieren, schriften, kladblokken, tekeningen en nog veel meer. Zelfs dierbare spullen worden vernield. Ik gooi alles door de kamer heen zonder enige reden en zonder gevoel. Het lijkt wel alsof ik mijzelf niet ben. Ik wil het stoppen, maar het lukt niet. Ik kan het niet stoppen.

"Kate?" Hoor ik een zachte stem die licht gebroken klinkt. Ik draai mij om en zie Caine daar staan met tranen in zijn ogen. 

Wat is er aan de hand? Heb ik dit gedaan? Heb ik hem pijn gedaan? Wat heb ik tegen hem gedaan? Ik heb niks naar hem gegooid en heb hen ook niet aangeraakt. Hoe kan hij dan pijn hebben? 

"Waarom?" Vraagt hij al snel verder doelend op mijn overhoop gehaalde kamer wat meer op een vuilnisbelt lijkt op dit moment. 

"Caine ik denk niet dat het nu handig is om bij haar te komen. Ze heeft duidelijk de controle nog niet. Ze weet niet wat ze doet." Zegt Dylan wat mij weer bij de andere gedachtes heeft weg gehaald en er weer nieuwe komen die mij woest maken. Mijn ademhaling word weer sneller en zwaarder. 

"Kate, neem alsjeblieft de controle. Je maakt me bang hoe je nu doet. Ik herken je zo niet meer. Dit ben jij niet Kate, dat weet ik. De Kate die ik ken zal vechten om de controle en het niet de vrije loop laten gaan. Kijk wat je hebt gedaan. Je hele kamer is verwoest. Je bed is aan stukken gescheurd. Wat nou als wij hier stonden? Had je dit dan bij ons gedaan? Kate waarom? Hoe dit opeens? Neem alsjeblieft je controle terug." Smeekt Caine met een gebroken stem en komt dichter bij wat mij een paar stappen achteruit laat gaan, maar hij is te eigenwijs en zet nog een paar passen naar mij toe. 

"Blijf daar staan." Waarschuw ik hem. Ik wil hem geen pijn doen, maar hij komt te dicht bij. Hij is niet slim bezig. Heeft hij zen hersens uit zen hoofd gehaald of zo? Hij is echt niet goed bij zijn hoofd op dit moment net als ik, maar ik op de gevaarlijke manier. 

"Caine." Waarschuw ik hem nog, maar hij luistert niet. Ik loop weer een paar passen naar achter en knal uiteindelijk tegen de muur aan. Een herinnering flits voor mij langs van 5 jaar terug toen ik net was 'ontvoerd'. 

Ik zie alle gezichten weer voor mij van iedereen die mij iets had aangedaan. Iedereen sloot mij op tussen de muur en hemzelf. Ik zat vast, ik was opgesloten en kon nergens heen wat hun weer macht geeft. Hun kregen daar altijd een goed gevoel bij dat hun de macht hadden, maar hoe ze het kregen was nooit eerlijk.

 Ik kon geen weerstand bieden, dan is het geen eerlijk gevecht. Ik was altijd te zwak doordat hun mij amper eten gaven en mij elke keer weer uit lieten putten door weinig slaap en veel gevechten. Ik had altijd net genoeg energie om er tegen in te gaan, maar niet echt goed genoeg tegen in te gaan, maar kon nog wel er voor zorgen dat er niks 'ergs' zou gebeuren. Je snapt vast wel wat ik bedoel en anders heb je pech. 

Caine staat nu inmiddels voor mij en ik heb mijn handen tot vuisten gevouwen en probeer ze naast mijn lichaam te houden. Mijn nagels doorboren mijn huid en ik voel bloed langs mijn hand stromen. Caine merkt het en pakt mijn handen vast en vouwt ze in de zijne. Hij komt heel dicht op mij te staan. Mijn woede begint langzaam angst te worden. Angst dat het weer gebeurt. Ik kijk langs Caine heen naar Dylan die verbaasd zit toe te kijken. Als hij mijn blik op merkt kijkt hij bezorgd. Hij ziet vast de angst en wat dat met mij doet.

"Caine." Zeg ik met een trillende stem.

"Shh." Sust hij en laat mijn handen los. Hij omhelst me en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Al het woede en de angst veranderen langzaam in verdriet en de tranen stromen over mijn wangen en belanden op Caine's schouder.

"Shh, het komt goed. Ik ben er, dat weet je toch? Ik ben er altijd voor je. Zelf al zou ik daardoor gewond raken of daarna naar een ziekenhuis te moeten." Fluistert hij waardoor ik harder begin te huilen.

"Kate ga nou maar slapen. Je ziet er vermoeit uit. Ik meld je morgen ziek op school, dan kan je lekker uitrusten." Fluistert hij. Ik schud hevig 'nee' met mijn hoofd.

"School is juist een goede afleiding." Mompel ik.

Caine tilt mij op en legt mij neer op mijn bed. Hij slaat de deken over mij een en plaatst een kusje op mijn voorhoofd.

 "Als het morgen niet gaat of je voelt de woede terug komen, ga dan naar huis oké?" Vraagt hij. ik knik 'ja' als antwoord en sluit mijn ogen.

"Slaap lekker." Fluistert Caine en sluit de deur. Niet veel later val ik in een rustgevende slaap.

Wat zou ik zonder Caine moeten? Hij helpt mij al zo veel. Ik wil wat voor hem terug doen, maar wat?