Kidnapped by? deel 2

hoofdstuk 18

(POV Kate)

"Ze mag hier vast wel een paar dagen of weken logeren of niet soms? daar zou jij nooit problemen mee hebben en geen zorgen ik blijf van haar af." Zegt Brent lachend en loopt naar binnen. Max wenkt mij lachend dat ik ook binnen mag komen en slaat zijn arm over mijn schouder. We nemen plaats op de bank en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 

In zijn armen kom ik het best tot rust. Het voelt veilig. Net als een huis.

"Nou en waarom was mijn prinsesje alleen buiten in het park?" Vraagt hij nieuwsgierig.

"Soort van ruzie." Mompel ik tegen zijn shirt aan.

"Met Caine?" Vraagt hij niet begrijpend. Ik knik zacht ja.

"Waar ging het over?" Vraagt hij snel verder. Hij is echt geïnteresseerd. Caine en ik hebben zowat nooit ruzie en als het zo is, is het echt heftig. 

"Hij gaat 3 weken voor school naar Spanje." Zeg ik treurig.

"En waarom is dat zo erg om van weg te lopen?" Vraagt Max.

"Ik vertrouw mijn nieuwe kamergenoot niet." Beken ik zuchtend.

"Die Nate? Die hier laatst ook was?" Vraagt hij waarop ik knik.

"Hij doet raar de laatste tijd en ik voel zijn oefen altijd op mij branden als ik door de kamer loop. Hij kijkt naar alles wat ik doe, ook al beweeg ik één centimeter kijkt die gelijk wat ik doe." Leg ik uit. Het gedeelte dat hij zegt dat hij een totaal ander persoon is laat ik achterwegen. Ik wil hem niet ongeruster maken. 

"Je blijft hier 3 weken." Besluit hij. Een grinnik verlaat mijn mond. Nu pas realiseer ik mij dat ik weer weg ren van mijn problemen en angsten. Het is een goed aanbod, maar dat kan ik niet aannemen.

"Max ik kan toch niet 3 weken lang verdwenen zijn? Caine zou dan juist niet weg gaan vanwege zijn schuld gevoel. Misschien kan ik een paar dagen blijven logeren als hij al weg is. Dan weet hij het ook niet en krijgt hij geen schuld gevoel. Wie niet weet, wie niet deert." Zeg ik half naar de waarheid toe.

"Het is maar beter als ik nu naar huis ga voor Caine iets doms doet. Ik ken hem langer dan vandaag." Zeg ik zacht. Voor Max nog iets kan doen loop ik al zijn huis uit. Ik begint te rennen uit frustratie.

 Na iets van 10 minuten non-stop gerend te hebben zak ik hijgend door mijn knieën. Ik sluit mijn ogen en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik hoor de bomen ritselen door de wind. Schaduwen vliegen over de grond, door de maan. Maar 1 ding klopt niet. Ik hoor voetstappen, maar er is niemand behalve ik.

Al snel voel ik een hand die mijn schouder omvat. Als versteend blijf ik staan en kijk niet achterom.

"Welkom terug prinses." Fluistert een iemand vlak bij mijn oor. Kippenvel verspreid zich over mijn hele lichaam. Ik wil mij omdraaien, maar de hand is er al vanaf gehaald. Als ik mij omgedraaid hem zie ik alleen nog maar een schim die weg loopt.

Wie was dat? 

Plots lijkt al mijn angst weg te zijn. Ik doe het domste wat ik mij ooit kan bedenken. Met grote en snelle passen ren ik zijn richting op. 

"Hey wacht even! Wie ben jij?" Roep ik naar hem. Hij kijkt geschrokken om en nu pas zie ik zijn gezicht. 

Meen je die? Waarom ben ik achter hem aangerend? Hoe dom kun je überhaupt zijn om achter een vreemde aan te rennen terwijl je weet dat het waarschijnlijk een slecht persoon is. 

"Hey Kate!" Roept hij weet wie ik ben. Ik blijf verstijfd staan. Wat heb ik mijzelf aangedaan? 

Hij komt op mij aflopen en ik sta nog steeds verstijfd stil op mijn plek. Mijn benen willen niet meewerken. 

"Hey. Waarom zei jij dat net tegen mij?" Vraag ik direct, maar begin een beetje te stotteren.

"Wat bedoel je? Ik liep hier gewoon. Ik heb je niet aangetikt.  Ik wist niet eens dat je hier was. Lang niet meer gezien trouwens. Hoe gaat het met je?" Vraagt hij alsof er nooit iets is gebeurd tussen ons. Maar als hij het niet was, wie was het dan? Weird. 

"Euhm g-goed." Stotter ik weer. Waarom laat mijn stem mij nu in de steek?  

"Kate ik ga je niks aan doen. Ik heb geleerd van mijn straf. Ik wou dat ik het eerder had gezien." Zegt die met verdriet in zijn ogen. 

"Het maakt niet meer uit Brandon. Jij was niet het hoofd van de zaak. Het is alleen dat als ik jou zie, mijn hoofd automatisch Nathan erbij haalt. Alsof hij gewoon achter je staat. Het is niks persoonlijkst." Zeg ik tegen hem om hem gerust te stellen. Hij knikt begrijpelijk. 

"Maar hoe gaat het met je?" Vraagt hij nogmaals. 

"Beter, maar ik heb net te horen gekregen dat Nathan is ontsnapt en mij zoekt. Caine gaat op vakantie en ik vertrouw mijn nieuwe kamergenoot niet. Hij doet raar. Maar wat doe jij hier? Vraag ik hem snel. Wie weet moest hij mij opzoeken van Nathan. 

"Ik kom hier mijn leven opbouwen. Ik ben hier geboren. Ik wou hier al eerder heen, maar ik zat het dat gedoe." Zegt hij en krabt nerveus in zijn nek. Ik weet precies wat ij met 'dat gedoe' bedoelt. Hij bedoelt mijn ontvoering en van de andere meiden. 

"Wat ben je van plan om te gaan doen?" Vraag ik hem nieuwsgierig. 

"Nou eerst mijn leven weer wat op gang krijgen. Baan zoeken, noem maar op." Ik knik instemmend. Dat lijkt mij inderdaad heel erg handig. Ik wou dat ik dat kon. Alles achter mij laten en mij geen zorgen meer te hoeven maken. 

"Ik ga maar weer is naar huis. Het is al aardig donker." Zeg ik om het gesprek te eindigen. Hij knikt en loopt zelf ook weg. Ik loop naar mijn appartement toe. Als ik binnen kom zie ik Caine gefrustreerd heen en weer lopen. Nate zit ongeïnteresseerd in de stoel. 

"Hoe kan ik dit laten gebeuren?! Wie weet wat er met haar gebeurd? Wat als iemand haar mee neemt? Neer slaat? Neer steekt? Dan is dit verdomme allemaal mijn schuld! Ik had moeten weten dat ik het niet voor moest stellen! Dit is echt allemaal mijn schuld!" Roept hij woest. Nate slaakt een geïrriteerde zucht. 

"Het is niet jouw schuld." Zeg ik zacht en loop langzaam naar binnen. Ze draaien zich gelijk verbaasd om. 

"Je bent terug! Ik dacht dat ik je kwijt was!" Roept hij overbezorgd.  Er siert zich een glimlach op mijn gezicht. 

Hij is altijd zo snel overbezorgd als ik iets heb gedaan zonder dat hij wist wat ik gedaan heb. Wat is het ook een schatje. Zijn mooie ogen en zijn warrige haar zitten altijd perfect en hij ziet er zo goed uit. Ik smelt er bijna van. Huh? Wacht! Kate dat mag je niet denken! Stop er nu onmiddellijk mee! 

"Ik kom altijd terug." Mompel ik tegen zijn shirt aan als hij mij in een halve wurg greep houd. 

"Caine, adem." Zeg ik met moeite. Hij laat mij gelijk los nadat ik dat gezegd heb. 

"Waar was je? Is er iets gebeurd? Ben je lastig gevallen?" Vraagt hij. 

"Rustig er is niks gebeurd. Ik moest gewoon even alleen zijn, meer niet." Stel ik hem gerust. 

"Ik kwam nog wel een oud bekende tegen, maar meer dan dat ook niet." Zeg ik schouder ophalend. 

"Wie kwam je tegen? Heeft die je wat aangedaan?" Vraagt hij snel. 

"Man doe is rustig. Ik ben er nu toch? Hij heet Brandon. Ik ken hem van 4 jaar geleden." Zeg ik. Nate kijkt plots snel op en kijkt mij apart aan. Wat heeft hij nou weer? Ach ja ik kom het waarschijnlijk toch nooit te weten. Niet nu in ieder geval. Niet met Caine erbij. Hij begon vandaag ook alleen te praten toen hij weg was.  

"Ik ga naar boven." Meld ik mee. Zonder op antwoord te wachten loop ik naar boven. 

Ik weet één ding zeker. Als Caine weg gaat naar Spanje ga ik extra goed op Nate letten. Ik vertrouw hem echt niet. Hij houd iets achter. Hij is een ander persoon en ik zal weten wie. Hoe dan ook, wat ik ook moet doen. Ik moet en zal het weten. 

∞∞∞∞∞∞

Hey sorry dat het zo lang duurde. Het loopt een beetje stroef met dit boek. Het spijt me echt heel erg. Ik hoop dat jullie mij kunnen vergeven en het hoofdstuk leuk vonden. Nogmaals sorry. Ik zal proberen het niet weer te laten gebeuren.