Chanyeol, Baek'in ince ellerini okşarken gülümsüyordu. Bu beyaz tenli kısa çocuğa nasıl tutulmuştu? Nasıl aşık olmuşta onu hayatının merkezi haline getirmişti?
Gerçi, yüz ifadesi de aşık olunmayacak gibi değildi. Bu nedenle kendisini pişman hissetmediğine emindi.
Baekhyun yavaşça gözlerini aralayıp başında oturan siyah saçlı çocuğa baktı.
"C-Chanyeol? Senin ne işin var burada? Ben neredeyim?"
Ah,tabii ya.
Baekhyun ondan hoşlanıyordu. Onun telefon sapığının kendisi olduğunu bilseydi ne tepki verirdi acaba.
"Şey, defterlerini bırakmak için evine geldim de. Bayılmıştın."
Baekhyun başını sallayıp kalkmaya yeltendi. "Dur, iyi hissediyor musun?"
"Oldukça iyiyim."
Chanyeol ağzından nefes verip maskesini çıkardı ve beresini çıkarıp koltuğa koydu.
"Senin için endişelendim."
"Bunun için bir sebep yok."
Chanyeol onun bu asi tavırlarını anlayabiliyordu. Baekhyun serumu kolundan hızla çekip ayağa kalktığında ağzından çığlığa benzer küçük bir ses çıkmıştı. "Yardımına ihtiyacım yok."
Chanyeol çıkışa yürüyen Baek'in kolundan yakalayıp onu durdurdu. Baekhyun gözüne dolan yaşları geri itmeye çalışırken tepinip uzun olanın elinden kurtulmaya çalışıyordu.
"Bırak...Bırak beni!"
"Baekhyun bir dinle!"
"Dinlemeyeceğim!"
Chanyeol onu kolundan çevirip dudaklarını hızlıca onunkilere bastırdı. Baekhyun'un elleri havada kalırken gözündeki yaş donmuş ve gözleri bir noktaya odaklanıvermişti.
Cam duvarın önünden ona bakan annesine.
---
Olum niye bu kadar kötü niyetli bir yazarım ben djödndlfkslfşgmtlgl
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DADDY | chanbaek texting | 2016
Fanfiction"You can call me daddy." *mprg var tiksiniyorsanız okumayın.
