Η Κοκκινη Καπα

Το φιλη του λυκου

Πέντε χρόνια πριν

Ίσως να ήταν απλά ένα όνειρο ... Ίσως και όχι ... Όμως εμένα μου άλλαξε όλη την ζωή ...

Έτρεχα στο δάσος ...

Και ήμουν φοβισμένη ...

Δύο μεγάλοι μαύροι λύκοι με κυνηγούσαν και με πλησίαζαν όλο και πιο πολύ ....

Ένιωθα τα δόντια τους να με ζυγωνουν ... Μυριζα τα χνωτα τους ...

Στην φαντασία μου , με ειχα ήδη σκοτώσει ... Όχι , όχι δεν ήθελα να πεθάνω έτσι ... Κανεις δεν θέλει ...

Σκονταψα σε μία ρίζα ... Αυτό ήταν . Σε λίγο θα με έφταναν και θα έβαζαν τέλος στην μικρή , άθλια ζωή μου ...

Αν ήμουν πρωταγωνίστρια σε κάποιο ρομαντικό παρυθι , εδώ θα ερχόταν κάποιος όμορφος πρίγκιπας , καβάλα σε ένα άσπρο άλογο να με σώσει ...αλλά η ζωή μου δεν είναι κάποιο παραμύθι και κανένας πρίγκιπας δεν θα έρθει για εμένα ...

Είχα τα μάτια μου καρφωμένα στις σκοτεινές φιγούρες τους και περίμενα το θαύμα ... Και τότε το θαύμα ήρθε ...

Ένας γκρίζος λύκος , με μάτια μαύρα σαν την πίσσα , ορμηξε πάνω τους ...και τους σταμάτησε ...

Ναι , πολέμησε γενναία μαζί τούς ... για την δική μου την ζωή ...

Και έβλεπα τον λύκο μου να ματωνει και να πέφτει κάτω , χωρίς να το βάζει στα πόδια , να με προστατεύει από τους αλλούς λύκους ...

Τους νικησε και τους δύο ο λύκος μου ... Και το τρίχωμα του έλαμπε κάτω από το φως του φεγγαριού ...

Καθόμουν και κοιταγα τα μεγάλα μαύρα μάτια του ... καθρέπτες των δικών μου , ίδια , ναι ολόιδια μεγαλα και μαύρα ...

- Λυκε μου ... του ψιθύρισα ... προστάτη μου ...

- Είσαι εσύ , του είπα ...

- Ναι , είπε σχεδόν δακρυσμένος ... Ήθελα να στο πω , ήθελα στ ' αλήθεια να στο πω ... Τώρα το ξέρεις ...

Μου γύρισε την πλάτη του και άρχησε να τρέχει ...

Μα πως δεν το κατάλαβα ; Τα ίδια μάτια , οι ειδικοί καθρέπτες ... Όμως όχι , πάντα νόμιζα ότι ήταν ένα όνειρο ... Ποτέ δεν φαντάστικα ...

Ετρεξα πίσω του ... καθόταν δίπλα στο ποτάμι και προσπαθούσε να καθαρίσει τα ρούχα του από το αίμα .

- Είναι σαν κατάρα , ξέρεις ... μου είπε . Δεν ξέρεις πόσο φρικτό είναι να μην ξέρεις ποιος είσαι ... τι είσαι ...

Συνέχισε , χωρίς να περιμένει απάντηση από εμένα .

- Μίσος λύκος και μίσος άνθρωπος ... Ούτε το ένα , ούτε το άλλο ... Καταδικασμένος να μείνω μακρυά από όλους και από όλα ... Χωρίς κανένας να μπορεί ποτέ να με αγαπήσει αληθινά ...

- Αυτό δεν είναι αλήθεια , φωναξα εγώ .

- Αλήθεια ; είπε και με πλισιασε .
Και τι αγαπάς από εμένα ; Τον λύκο ή τον άνθρωπο ;

- Εσένα ...

Με φιλισε . Το φιλί του ήταν ζεστό και ταυτόχρονα κρύο ... Γήινο και όμως απόκοσμο ... Σαν αυτόν ...

Από εκείνη την στιγμή έμαθα να τα αγαπάω και τα δύο ... Τον άνθρωπο και τον λύκο ... Και ναι , μπορεί να λατρεύω τον άνθρωπο , να προσμενω με λαχτάρα τα βράδια που το φως της σελήνης δεν θα τον αγγίξει και θα τον αφήσει δικό μου , ή ψυχή μου όμως θα μένει παντοτινά δοσμένη στον λύκο ...

Γεια και συγνώμη για την καθυστέρηση ... Δεν είχα χρόνο να ανεβασω κεφάλαιο τόσο καιρό και με το ζόρι βάζω τώρα ... Για να καταλαβετε , είναι 2 και και τώρα ανεβαζω ... Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο ... Γράφω λίγο για το παρελθόν , κυρίως για δύο λόγους : πρώτον , για να μάθουμε λυθούν κάποιες απορίες σχετικά με το παρελθόν ( σε αυτό το κεφάλαιο βέβαια δεν έγινε αλλά θα γίνει σε κάποια άλλα ) και δεύτερον , για να ενβαθυνουμε στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών ... Βασικά , πιο πολύ εμβαθυνα στα συναισθήματα του λύκου μου που τον έχω κάπως παραμερίσει ... Λογικά θα βάλω άλλες δύο ή τρεις αναδρομές ... Ερώτηση : εσεις λέτε να το βάλλω τώρα ή σε διάσπαρτα σειμια της αφήγησης ;
Ψήφους και σχολεία παρακαλώ !