The Story (Cant escape this Endless Sadness)

Introduction

Naramdaman ko simula noong araw na iyon. Masaya, hindi ako nag-iisa. Tumingin ka man sa kanila. Makikitaan mo ng tamis ang mga ngiting tingin mo ay kay hirap alisin. Para bang sa araw na ito walang makakapigil para pigilan ang bawat isa sa kanila.  "People change"  ika nga.  Ngunit ngayon hindi ko maintindihan sa tagal ng panahon. Nakikita ko pa rin ang sarili ko ngayong may nagbago  nga ba?.  Nagsusumamo walang maramdaman. Walang emosyong nagaganap sa kabuuan ng aking pagkatao. Manhid na ata ito.

Hindi ko man maisip pero sa kabila ng lahat. Natuto akong lumaban. Lumaban para sa sarili, hindi para  kaninuman.

Iniisip ko nga lahat ba tayo ganito. Lahat nagkakaroon ba ng pakiramdam na ganito. Walang wala na ako pero hindi ko mapigilan ang sariling UMASA na sana kahit isa maramdaman niya kung ano ang nararamdaman ko.

Masakit isipin pero wala akong magagawa. Ito na lang iyun. Wala ng karugtong. Maibabalik ko pa ba kung ano ang nawala na. Hindi kasi hinding hindi na mangyayari yun. Sa isang pagkakamali. Nawala na ang lahat. Lahat lahat kaya pati sarili mo. Natuto ng maging ganito. Natuto ng maramamdaman ang sakit na idinulot niya noong mga panahong ako na lang ang nagiisa.

HINDI KO NA MARAMDAMAN PA ANG SALITANG "PATAWAD". PATAWAD! NAPAKADALING SABIHIN PERO KAY HIRAP GAWIN. TIME HEAL THE WOUND.  UMAASANG SA PAGBABALIK KO AKO NAMAN. AKO NAMAN ANG MAGTUTURO SAYO NITO. HIHIGITAN KO PA ANG IBINIGAY MO.

Marahil sa mga panahong ito handa na akong makinig sa iyo. Ngunit alam kong hindi mo na kaya pang ibalik ang dating pagtingin na simula noon TAPOS NA. Tinapos muna!

Mabuti pang TAMA na.

Masakit isipin pero iyon ang dahilan kung bakit ngayong nandito ka para akong BASURA. Wala ng saysay dahil ginamit na. Ginamit na ng taong akala ko noong una IYUN PALA iba na.