Horse Love

Hoofdstuk 17

Pov Lisa

Mijn eerste dag in het ziekenhuis verliep heel moeizaam. Straks begint mijn chemo. Ik kijk er niet echt naar uit. Johan komt zometeen ook weer. Hij mocht hier niet blijven omdat hij technisch gezien geen familie is, ookal zijn we een stel. Mijn gedachten zinken weg aan hoe ik het men ouders moet zeggen. Ze weten dat ik in het ziekenhuis lig maar ze weten niet dat ze erachter zijn gekomen dat ik leukemie heb. Dit word zo'n lange dag.

Ik pak mijn gsm en besluit een berichtje te sturen naar Sara. Ze weet niet dat ik leukemie heb. Ik heb het haar nog niet verteld want ze gaat er kapot van zijn. Ik adem diep in en begin te typen. Bij elk woord dat ik erbij type krijg ik zelf ook tranen in mijn ogen. Het is zo moeilijk om dit te zeggen tegen een van je allerbeste vriendinnen maar ik wil het niet voor haar achter houden. Ze zou het anders toch vroeg of laat van de andere horen.  (De redenen waarom het zo moeilijk is om het tegen Sara te zeggen is omdat ik haar al zoveel langer ken dan de rest, ze is als een zus voor me en ik wil niet dat ze gekwetst is maar er is geen andere oplossing).

Ik blijk ver weg in mijn gedachten verzonken te zijn want de dokter staat naar me te zwaaien dat ik mee moet komen. Ik heb er zo geen zin in, maar ik doe het, voor de gene die van me houden, voor degene die me niet kunnen missen en er altijd voor me zijn.

----------------------------------------------- Terug van chemo----------------------------------------------------------

Sara kan ook elk moment hier zijn. Johan was er ondertussen al. Toen ik in de chemo zat, is hij aangekomen. Ik ben nog een gesprek aan het voren met hem over de chemo toen er opeens werd geklopt op de deur. Sara, met tranen in haar ogen maar toch een klein lachje op haar gezicht. 'Kom hier' zeg ik en doe men armen open. Ze komt naar me toe en geeft me een knuffel. 'Lisa, w...waarom lig je op deze afdeling? waren de andere volzet'. Johan pakt men hand vast en ik knijp er even in. Ik haal diep adem en probeer rustig te blijven, ondanks dat ik al een brok in men keel heb voor ik al iets heb gezegd. 'Saar, ik vind het zelf ook heel erg dit te moeten zeggen maar... ik heb leukemie' zeg ik en een voor een rollen er tranen over haar wangen. Niet veel later heb ik de strijd ook verloren om ze tegen te houden en rollen er nu ook bij mij tranen over men wangen. 'Hey, we gaan het beste er van maken en ik kom hier wel uit. Je kent me, niets krijgt me zo gemakkelijk klein he' probeer ik haar op te beuren. Zachtjes knikt ze.

De tijd gaat voorbij en Sara moet weer naar huis. Johan is hier nog en men ouders komen. Ik weet niet of er al is doorgegeven aan hun wat er met me is. Als dat niet is vraag ik dat wel even aan men dokter die me behandelt want voor vandaag lukt het me echt niet om nog meer slecht nieuws te brengen. Ik lig naast Johan op mijn voorlopige bed voor ik weet niet hoe een lange tijd. Ik zucht en leg mijn hoofd op zijn borstkas. Hij haalt zijn vingers door men haren en het zorgt ervoor dat ik tot rust kom. Ik wil hem niet verlaten, en dan al zeker niet door een stomme ziekte.

 Hey hey heeyyy,

Even een korte update na een lange tijd

Ik heb namenlijk ook nog een ander account waar ik ook boeken op schrijf en ja daar steek ik ook heel wat tijd in waardoor ik geen inspiratie voor dit boek had.

Ik ga vaker proberen voor meerdere korte hoofdstukjes te plaatsen dan telkens kleine hoofdstukken. Dit is leuker voor jullie zodat je niet van die langdradige hoofdstukken hebt en dit is ook leuker voor mij want: ik moet minder schrijven en kan dan vaker updaten ( altans dat ga ik proberen)

Sorryyy..

Bye :)