Not That Cute || VOLTOOID

En verder... DEEL2

Alle lessen heb ik niet opgelet. Ik was aan het denken wat ik moest zeggen tegen Jacob. Wat als hij het niet goed wilt maken? Ik tik Lulu op haar schouder, ze zit voor me. Ze kijkt om, "Wat is er?" vraagt ze. "Wil Jacob het wel goedmaken? Wil jij het anders aan hem vragen?" vraag ik en ik kijk haar smekend aan. "Mads, natuurlijk wil hij dat. Maar ik zal het wel aan hem vragen." zegt ze glimlachend. Ik ga weer gewoon zitten en pak mijn potlood. Deze keer word ik op mijn schouder getikt. Maar Justin zit achter me. Ik kijk verbaasd om naar Justin. "Wat?" fluister ik op een boze toon. "Ga je praten met Jacob?" vraagt hij. Ik knik langzaam. "Hoelaat? Waar?" vraagt hij. Ik frons. "Waarom wil je dat weten? Dat gesprek is persoonlijk Justin." zeg ik boos en ik draai me om. Hij tikt nog een keer. Ik kijk nog eens om, maar nu boos. "Wat nu weer?" vraag ik. "Hoezo ga je met hem praten? Hij heeft je toch gedumpt?" Hij kijkt me verward aan.  "Zeg, ik heb ruzie met hem gemaakt en toen was het uit oke. En ik wil het goedmaken. Gewoon als vrienden." Ik draai me wild om en mijn staart komt bijna in zijn gezicht. Mevrouw Terem kijkt me aan en ik kijk naar het bord. Ik denk aan de eerste schooldag van de middelbare. Victoria zei in de les, "Nooit de docent aankijken als ze stil zijn. Alleen kijken als ze praten." Die raad volgde ik braaf op. Ze ging verder met het uitleggen van de theorie en ik lette nog steeds niet op. Justin tikte me weer op mijn rug, en dit keer had ik er echt genoeg van. "JUSTIN! Hou op ik ben er klaar mee!" riep ik. Misschien iets te hard. Iedereen keek ons aan, ook Mevrouw Terem. "Sorry..." zeiden Justin en ik tegelijk. "Madison, kunnen we verder gaan zonder dat Justin je stoort?" vroeg Mevrouw Terem. Ik knikte. Justin gaf me een briefje. Pfff, hou op, dacht ik maar er stond iets op wat ik niet had verwacht.                                                                  '

Mads, sorry ik wou alleen vragen of je morgen vrij was...

Oh, sjit. Ik knikte naar hem en hij glimlachte. Ik lachte terug.

De bel gaat en ik loop de klas uit met Lulu. "Ik ga naar Jacob." zucht ik. Lulu knikt. "Succes." Ik loop de gangen door, op zoek naar Jacob. We hadden een plek moeten afspreken. Ik pak mijn telefoon en bel Jacob. "Hey, ehm, *kuch*, ik ben ziek naar huis gegaan dus kunnen we morgen praten?" hoor ik hem zeggen. Nee, dan moet ik Justin afzeggen. Als we überhaupt iets gaan doen. "Uhhh..." Ik kijk om me heen. Wacht, ik zie daar iets. Ik loop erheen. Ik loop naar een persoon. Ik pak diegene bij zijn schouder en kijk hem boos aan. Hij kijkt geschrokken. Je raad het al. Oh sjit, verkeerde! Ik bloos, "Sorry! Heb je Jacob misschien gezien?" vraag ik maar dan zie ik iets in mijn ooghoek en ren die kant op.

"JACOB!" roep ik keihard zodat iedereen het kan horen. "Dit is nou al de zoveelste keer dat je tegen me liegt! Ga je me ooit nog iets vertellen dat wel waar is?" Iedereen is stil en kijkt naar mij. Jacob kijkt me aan, en alle kinderen gaan langzaam opzij, alsof ik een roofdier ben die zijn prooi zoekt. Het zijn allemaal konijntjes, die kinderen. Ik loop een paar meter vooruit, pak Jacob bij zijn arm en trek hem mee naar buiten. "EN WAAG HET NIET OM ONS TE VOLGEN KONIJNTJES!" roep ik naar binnen, en iedereen die dicht bij de deur stond loopt naar achteren. We lopen het hoekje om, de fietsenstalling in.

"Nou dat was een statement." Ik kijk hem boos en arrogant aan. "Uhm, *kuch*, mijn moeder wou me net ophalen. "Dan heb je nu mooi tijd om me even uit te leggen hoe je dat hoestje zo echt laat lijken." Ik leg mijn armen over elkaar. "Sorry, maar ik was gewoon erg bang dat ik Lulu kwijt zou raken als ik iets verkeerds zei tegen jou." Ik kijk hem met grote ogen aan. "Denk je dat je Lulu kwijt raakt? Zij heeft hier niks mee te maken! Ik wou het gewoon even goedmaken, maar blijkbaar ben je bang voor me. Ik ben blij voor Lulu weetje. Dus denk nou niet dat ik den monster ben." Ik zucht heel diep. "Ik weet wel dat je geen monster bent, natuurlijk. Alleen, ja. Ik weet niet wacht ik dacht. Ik wil het wel goedmaken, alleen ik wil niemand kwijtraken." "Zoals Lulu?" vraag ik. "Zoals Lulu. Denk ik." zegt hij. "Of mjouw." mompelt hij erachter aan. "Doe je nou een kat na?" vraag ik en ik lach. "Nee, ik zei of jou." En toen was het gelach over. Mij? "Jacob, je raakt me heus niet kwijt. We blijven vrienden." Ik lach naar hem. "Gelukkig! Weetje, ik hou van je. Maar niet zoals vroeger. Zoals vrienden. Zoals nu." zei hij terug en we knuffelden. Ik hoor een dat er een foto word genaakt.

Ik laat Jacob los en trek mijn sjaal recht. "OKÉ WIE MAAKTE DIE FOTO!?" roep ik als ik het hoekje omloop. Ik zie een paar 2de klassers wegrennen. Eentje heeft een telefoon in zijn handen, en ik zie Jacob en mij erop staan. "Stomme kleuters." zegt Jake. WoW. Dacht ik nou Jake? Ik bedoel Jacob. Zover zijn we niet. Oké.

Gelukkig gaat het weer goed met me. Ik heb Logan nog niet gesproken, maar hij blijft mijn beste vriend. Jake, nee, JACOB is nu ook een van mijn beste vrienden en het vriendje van mijn allerbeste vriendin. Lulu. Vic is nu ook bij ons, en gelukkig mogen Jacob en Lulu haar. Waarschijnlijk blijft mijn leven niet zo perfect als nu. Maar het is goed zoals het is. Voor nu ben ik gelukkig.

Het einde van de na-delen.

Doei.