The Lost World, Inshia

Ik wordt wakker. Alleen niet waar ik verwacht wakker te worden. In plaats van mijn lievelingsboom waar ik regelmatig de nacht doorbreng zit ik vastgebonden aan een stoel. Ik kan mijn polsen niet bewegen. Ik kijk om me heen, een donkere ruimte, dit kan 2 dingen betekenen.
1= het is nacht.
2= ik ben in het westen van Inshia. Waarschijnlijk is het 2e het geval dus ik ben in gevaar. Inshia is een eens prachtig rijk dat al generaties bestuurd werdt door een tweeling. Van deze generatie waren de heersers aurora luna rose en amar emanuel rose. Hun achternaam is rose omdat het rijk volgens de legende is ontstaan uit de zaadjes voor rozen. Dit waren zwart - wit rozen, een speciale, magische soort waarvan niemand weet waar die vandaan kwam. Het ene deel van de roos is wit, als het goede in het rijk, en het zwarte voor het slechte. Als 1 van de tweeling overleed, ging de ander ook dood. Hierdoor bleef het in evenwicht en heerste er vrede in het rijk. Aurora luna en amar emanuel moetsen op hun 10e gaan regeren omdat hun voorgangers en tevens hun ouders Stierven. Op die manier regeerde de tweeling 3 jaar lang. Maar amar was hebzuchtig en wou meer macht. Hij wou zijn zus van de troon stoten en op hun 13e verjaardag verdween aurora tijdens het koninklijk bal. Er is een zoektocht naar haar gehouden maar tevergeefs. Ze leefde nog, want amar was er nog. Dat is het enige wat iedereen nog van haar weet. Omdat het land was opgedeeld in 2 delen, de oostkant = het goede (ook wel oost-inshia genoemd) en de westkant = het slechte (ook wel west-inshia) greep west inshia onder lijding van amar de macht. Oost inshia liet dit niet grbeuren en vocht terug. Er ontstond oorlog, the lost war. De nu koning amar werdt verstoten en oost en west kregen een leidende troep, de elite. De elite van west inshia stond onder leiding van amar. De oost elite werd geleid door monaï. Niemand kende haar. Maar ze is sterk en een goede vechter en leide vaak naar de overwinning. Ik was sterk en leide vaak naar de overwinning. Ik ben monaï.

Ik kijk om me heen. Het is donker maar mijn ogen beginnen te wennen aan het gedempte licht. Er is 1 deur, tenzij er nog eentje achter me is maar dat kan ik niet zien. Af en toe hangt er een fakkel aan de muur. Het licht geeft een mysterieuze en bedrukte sfeer. Overal zijn schaduwen. In het midden van de zaal hangt een enorme kroonluchter. Alleen zijn er maar een paar kaarsjes aan. Ik voel me duizelig en verzwakt. Hoe ben ik hier in vredesnaam terecht gekomen? En nog belangrijker, hoe kom ik hieruit. Ik heb een witte jurk aan, versierd met de rozen van het rijk. Mijn caramel blonde haar hangt in slierten over mijn rug. Mijn ingewikkelde kapsel wat ik tijdens het bal droeg ik totaal verwoest en hangt nu slonzig om me heen.

Het laatste wat ik me kan herinneren is het gevecht met de westelijke elite, het zwarte deel van Inshia. We hadden op het nippertje gewonnen, maar iemand van ons had haar schouder uit de kom. De west elite hadden nieuwe vechttechnieken en we hebben het net gered. Uiteindelijk trokken ze zich terug. Die avond hadden we een bal. Ik was vroegtijdig weggegaan en naar de grote boom gegaan om na te denken. Ik had tijd voor mezelf nodig. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen. Nu ben ik hier.

Er klinkt een gekraak en de deur gaat een beetje open. Er komt een donker figuur binnen. Hij grinnikt. Eindelijk ze is wakker. Ik kan een grijns van zijn gezicht vol schaduwen onderscheiden. "Waar ben ik?" "Waarom ben ik hier?" "Wat zijn jullie van plan met me?"
Hij antwoord met een stem die ik herken maar niet kan plaatsen. "Je bent in het elitekasteel in het westen." Er lopen rillingen over mijn rug van zijn kille stem. "Je bent hier omdat we je ontvoerd hebben." Ik rol met mijn ogen. "We wouden wraak nemen op het gevecht van 3 dagen terug" de laatste woorden spuugt hij haast uit. Ik trek mijn wenkbrauw op. "3 dagen?" "ja, 3 dagen heb je geslapen." "we wouden jullie een verrassings aanval geven door het bal binnen te vallen. Maar op onze weg naar het oosten kwaken we jou al slapend onder een boom tegen. We hoefde niks te doen. Je lag ons slapend ip te wachten en wij hoefde je alleen maar mee te nemen." "En wat we met je gaan doen?, daar kom je dan wel achter." ik vloek binnensmonds en ik zie dat hij grijnst. Hij draait zich om en wil weglopen. "Wie ben je?" Vraag ik hem wantrouwend? Hij draait zich rustig om en stapt uit de schaduw waardoor ik oog in oog sta met de laatste persoon waarvan ik gehoopt had te zien.

Hallo mensen, een nieuw boek!!!
Ik hoop dat jullie het wat vinden, het is namelijk totaal iets anders dan de hongerspelen. Ik hoop dat jullie het wat vinden, laat het me weten als je wil dat ik verder schrijf, want als niemand interesse heeft, heeft het ook geen zin om te schrijven.

Laat me weten wie of wat je denkt dat de onbekende persoon is, ik ben benieuwd wat jullie denken. Dit onthul ik pas verder in het boek.

Xxxxxjes van wendybl