loriana

46 4 1

beynimzonkluyor tarafından

beynimzonkluyor tarafından

Binlerce kez babamı öldürmek istedim Loriana. Bir kaç kez intihar ettim hiç kimse bunu neden yaptığımı sormadı. Sonsuza kadar acı çekeceğimi düşündüm ve henüz yanılmadım. Hep içime kapandım, kahkahalar attım en umulmayacak zamanlarda. Kapandım ve kapandım. Savaş anında çocuğunun üzerine serilen anneler gibi kapandım, hiç boşluk bırakmadım.. Bir keresinde o kadar çok ağladım ki, yalnızdım
-Ki yalnızlık boktandır, yalnızlığın güzelliği ancak şiir kitaplarının arasındadır. Gerçek bir yalnızlık dağılmış sokak fahişelerine benzer onlar kadar çirkindir ve onlar kadar ucuz. Yalnızlık; kimsesizliktir.-
O kadar yalnızdım ki, kafamı duvarlara vurarak ağlayabildim. En son hatırladığım bir köşeye oturup, dizlerimi karnıma çekerek hıçkırıklarımı saydığım. O kadar yalnızdım ki, duvardaki kan izini yıllar sonra farkettim.
Dün gece ölmüş olsaydım bir kaç saat sonra beni arayacak anneme mekanik bir ses bana ulaşılamadığından bahsederdi. Böyle olmasını çok isterdim.. Ölmeyi istemek, ölmekten daha korkunç Loriana. Çünkü bu insanı tehlikelileştiriyor. Bu insana kusursuz bir cesaret veriyor. Bir pavyonun ortasında sarhoş bir mafya babasının eli belinde adamlarına, diklenip "sıkcaksanız, sıkın ya da siktirin gidin ulan!" diye bağırabiliyor böyleleri. Herkesin bacaklarını titreten adamların masalarında analarına küfür eder gibi bacak bacak üstüne atabiliyor. Bu delilik ya da aptallık değil, bu arzu-istek.
En son ne zaman bir şeyi umursadığımı kimse bilmiyor Loriana. En son ne zaman bir şeyi sevdiğimden kimse bahsedemez sana.. Ne kadar kırılganım oysa. Ve ne kadar çok şey var giden zoruma. Kimsenin anlayamadığı, benimde kimse anlasın istemediğim aslında!
Beni ne kadar korur bilmiyorum ama bence en doğrusu tam olarak nereden kırıldığını-kırılabileceğini asla belli etmemektir bir başkasına. Savunma yöntemi denilebilir buna. Nelerden korktuğumu kendimden bile saklıyorum, neleri ya da kimleri sevdiğimi de onlardan. İçime atıyorum hepsini, içimde nelerin olup bittiğindense asla bahsetmiyorum. Kolay kolay vazgeçebilirmişim gibi gösterdiğim her şeyin bağımlısıyım. Unutmuş gibi yaptığım her şeyi hatırlıyorum. Biliyorum hangi acımın hangi yarama denk düştüğünü.
Ve sırf bu yüzden Loriana, aynaya bakarken gözlerimi gözlerimden kaçırıyorum.
Ne olur kimseye söyleme ama;
Çok yoruldum.

Nursen Yıldırım