YERALTI

Giriş

İnsan unutur.

Yaşadığı her şeyi unutur. Hatırlamayı tam olarak öğrenemediği için...

Sevmeyi bilmediği için sevdiğini unutur.

Nefreti bilmediği için de düşmanını unutur.

Sana soruyorum. İnsan özgür mü yaratıldı yoksa yaratıcı mı onu özgür kıldı?

Yanlış düşünüyorsun. Herkes yanlış düşünüyor.

O halde bir soru daha...

Hani içinde hep bir ses vardır ya. Yalnız olmadığını hatırlatır sana. Bilinçaltı der geçersin. Sen de inanıyor musun buna?

Ya değilse... Ya gerçekten içinde bir yerlerde kötülük tohumcukları varsa.

İçindeki karanlık tarafı görmedin daha. O yüzden bu kadar rahatsın. Rahat olmamalısın insan. Kimse görmez sanıyorsun. Kimse bilmez..

Ama yalnız değilsin.

Görmediğin şeye inanmazsın. Doğru mu? Şu an beni yalnızca sen mi dinliyorsun?

Hayır. Hiçbir zaman bu kadar yalnız olamayız.

Çünkü korumasızız. Çünkü özümüzde birer köleyiz.

Ve özümüze döneceğiz.

Bir kin yaklaşıyor. Geçmişin en eski günlerine dayanan bir hiyerarşi savaşı. O günden beri sönmeyen ateş gibi: Nefret!

Ama inan bana, bizler yanlış yaptık. Korunmamız lazım. O yüzden efendimizin himayesine girmemiz şart.

Ve öyle olacak..

Şimdi gözlerini kapatmanı ve efendine saygı duymanı istiyorum.

Yaratıcının ona duymadığı sevgiyi sen hissedeceksin. Onu seveceksin.

Tanıdıkça anlayacaksın. Hoşuna gidecek.

Ve onun için öleceksin..

Ölümü haketmeden ölemezsin.

Efendini tanımalısın. Onu göremezsin ama hissediyorsun. Biliyorsun.

İçinde. Derinlerde bir yerde.

Onun sesini duyuyorsun.

Onunla konuşmalısın. Topla cesaretini insan.

Artık iyi olmaktan vazgeç. Kötü olmayı dene.

Onun yolundan ilerle.

Onun hakkını iade et.

Şimdi kardeşim.. Şimdi sana son bir sorum var. Şeytan nedir?

Bildiğini sanıyorsun. Öyle değil mi? Ama cevabı bilmiyorsun.

Umarım çıkacağın bu uzun yolda onu anlar ve öğütlerine kulak verirsin.

Umarım onun yolunda bir şeylerini mahvedersin.

Her an birtakım şeylerden vazgeçeceksin.

Belki de hayatını kaybedeceksin.

Ama unutma insan..

Ölümü haketmeden ölemezsin.