Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir otobüs durağında karşılaşmışlardı . Biri tıp , öbürü mimarlık fakültesinde okuyordu . O ilk karşılaşmadan sonra , bir kere daha karşılaşabilmek için hep aynı saatte , aynı duraktan , aynı otobüse bindiler . Gençtiler , birbirleriyle konuşacak cesareti bulmaları biraz zaman aldı ama sonunda başardılar . İkisi de her sabah otobüse bindikleri semtte oturmuyorlardı aslında . Delikanlı arkadaşında kaldığı için o duraktan binmişti otobüse , kız ise ablasında .
Okullarını bitirince hemen evlendiler . Mutluydular , hem de çok mutlu ... Bazen işsiz , bazen parasız kaldılar ama öylesine sıkı kenetlenmiştiki yürekleri ve elleri hiçbirşeyi umursamadılar .
Ayın sonunu zor getirdikleri günlerde de ünlü bir doktor ve ünlü bir mimar olduklarında da hep mutluydular .
Günler günleri , yıllar yılları kovaladıkça sevgileri de büyüdü , büyüdü ... Tek eksikleri çocuklarının olmamasıydı . Zorlu bir tedavi sürecine rağmen çocukları olamayınca , " Bütün mulukların bizim olmasını beklemek , bencillik olur " diyerek devam ettiler hayatlarına . Çocuk yerine sevgilerini büyüttüler . " Senin için ölürüm " derdi kadın , sımsıkı sarılıp adama ve adam da : " Hayır , ben senin için ölürüm" diye yanıt verirdi hep .
Bazen eve geldiğinde aynanın üstünde not görürdü kadın , " Bir tanem , kütüphanenin ikinci rafina bak ... " Kütüphanenin ikinci rafında başka bir not olurdu : " Mutfak masasının üzerine bak ve seni çok sevdiğimi sakın unutma " .
Mutfağa doğru koşuşturan kadın , sonunda kimi zaman bir çiçek , kimi zaman en sevdiği çikolatalar , kimi zaman da pahalı armağanlarla karşılaşırdı ... Aldığı hediyenin ne olduğu önemli değildi zaten ...
Bir gün ikisi sahilde dolaşırken, üzerinde " satılık " levhası asılı olan harap durumda bir ev gördü kadın .
Bu hikâye alıntı arkadaşlar . Ben sadece wattpadda paylaşma görevini ustleniyorum... Devamı diğer bölümde cancanlarrrrr...
