My own killer.

Chapter 2

De schoolbel klonk luid door de hele school, en boeken werden in de lucht gegooid. Weekend! Alison, mijn beste vriendin, sprong op. 'Amsterdam, here we come!' Ik lachte om haar blije gezicht en begon ook mijn boeken in te pakken. Straks vertrekte onze boot naar Nederland. Alison en ik woonden in Brighton, maar Alison kende daar wat vrienden. Daarom mochten we dit weekend bij hun in een studentenhuis verblijven. 'Ik heb er zo'n zin in.' Glimlachte ze naar me. Zo snel mogelijk liep - of beter gezegd: rende - ze het lokaal uit en griste haar jas van de kapstok. Met nog boeken in mijn hand probeerde ik haar bij te houden. Toen we eindelijk buiten aankwamen, stond de moeder van Alison ons op te wachten. We sprongen de auto in. 'Hebben jullie er zin in, meiden?' Amanda was de moeder van Alison, een vrouw met kort bruin haar en een kleine bril. Ze leek totaal niet op Alison, met haar lange blonde haar tot het midden van haar rug, en haar felblauwe ogen. Ze deden me altijd denken aan de zee. Ik had geen moeder meer, die was al vier jaar dood. Ik miste haar enorm, ze was als een vriendin voor me. De weken na haar dood was ik er kapot van, en ben dan ook niet naar school geweest. Ik voelde alweer tranen opkomen als ik er aan dacht. Snel slikte ik ze weg. Gelukkig had ik nog wel een vader, en hoe hard hij ook z'n best deed om goed voor me te zorgen had hij het moeilijk. Hij heeft zich helemaal gericht op zijn werk, en had zelfs een tijd dat hij depressief was. Gelukkig ging het nu weer beter. De auto begon te rijden, en al snel waren we op de snelweg. Ik deed mijn ogen dicht, en voordat ik het wist stonden we stil op een parkeerplaats. Voor me zag ik een enorme boot liggen.

'Zijn we er?' Vroeg ik. Er werd overdreven geknikt door Alison. We stapten de auto uit en grepen onze koffers uit de kofferbak. Alison gaf haar moeder een laatste knuffel, en toen liepen we samen richting de boot. Dezelfde glimlach die ik vanmiddag op school zag, was nog steeds niet verdwenen. Met mijn afgetrapte converse stapte ik de boot op. Wat was die groot! 'Jammer dat het maar voor even is.' Hoorde ik Alison naast me zuchten. Ik lachte en liep verder.

Niet veel later was de boot van de kant. 'Laten we wat gaan drinken.' Stelde ik voor. Maar Alison schudde haar hoofd. 'Ik heb al leuke winkeltjes gezien, en voordat we weten zijn we in Nederland. Ik beet op mijn lip, maar volgde haar toch. Alison haar paarse pumps tikten op het dek. En zo verstreek de tijd, winkeltje in winkeltje uit. Ik werd er gek van. Toch was ik er na al die jaren al aan gewend. Alison was mijn beste vriendin vanaf mijn zesde. Niemand begreep het, we waren zo verschillend. Alison was de populaire, ik was "de vriendin die erbij liep." Elke jongen staart haar na, en mij zien ze niet eens staan. Ik zuchtte. Ik snap het op wel, Alison was ook knap. Ik doe niet eens zoveel aan mijn uiterlijk. Elke dag dezelfde staart, converse of sneakers, en mijn kast lag vol met zwarte skinny jeans en sweaters. Mascara deed ik alleen op als ik er zin in had. Ik heb wel eens aan Alison gevraagd of ze me mooi vond. 'Je bent prachtig, maar je kan het niet zien.' Dat was haar antwoord. Ze had gelijk, realiseerde ik me nu. Vanaf dit moment besloot ik ietsje meer aan mijn uiterlijk te besteden.