สิ้นเสียงบรรเลง : zarry fiction

สิ้นเสียงบรรเลง : บทละครฉากที่สาม

        

สิ้นเสียงบรรเลง : พี่เซน x นังรี่

      

บทละครฉากที่สาม

      

       

..

      

      

พระยามาหาพ่อครูอีกแล้ว คราวนี้ไอ้พี่ลูนั่นก็มาด้วย

        

คนหน้าหวานที่ยืนแอบอยู่ข้างเรือนได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะให้หลบได้เช่นไรในเมื่อพ่อบังเกิดเกล้ากำลังตะโกนเรียกให้เข้าไปหาอยู่ในที

           

"รี่! เอ็งมานี่ประเดี๋ยว!"

      

เสียงของพ่อครูดังมาโน่น รี่ได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะตักน้ำเย็นๆใส่ขัน จัดการลอยดอกมะลิอย่างเคยแล้วเดินไปตามเสียงเรียก

                      

ใบหน้าหวานไม่ได้บ่งบอกว่าดีใจ แต่ก็ไม่ได้ทำหน้าบูดบึ้งจนดูอารมณ์เสีย มือขาวยื่นขันน้ำให้พร้อมกับยิ้มที่จำต้องยิ้ม แต่เพียงแค่นั้น ไอ้ลูก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เสียแล้ว ก็คนหน้าหวานออกมาให้ได้เห็นหน้า แบบนี้ ไอ้พี่ลูจะเก็บกลั้นความดีอกดีใจไว้ได้ที่ไหนกัน

                   

"ลูกข้ามันว่าผ้าพวกนี้เหมาะกับนังรี่นัก เห็นแล้วคิดถึงน้อง อดไม่ได้จึงต้องซื้อมาฝาก"

         

ห่อผ้าห่อหนึ่งถูกส่งมอบผ่านมือพ่อครูมาถึงรี่ ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองพระยากับไอ้พี่ลู ก่อนที่มือขาวจะเปิดออก คราวนี้เป็นผ้าไหมสีเข้ม ดูท่าว่าจะทอมืออย่างดี สัมผัสเรียบเนียนนิ่มเนื้อ อีกทั้งสีก็ขับผิวได้อย่างดี ไอ้ลูนี่ตั้งใจเลือกมาเองกับมือ

         

"ขอบคุณนะพี่ ทีหลังอย่าลำบากเลย"

รี่เอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ แต่ก็รู้อยู่แล้วว่าอีกคนจะตอบว่าเช่นไร..