ELİFİN DÜŞLERİ

gelme

Bak bu sana yazdığım son yazı. Artık seni anlatmayacağım. Artık bana yaşattığın acıları dökmeyeceğim kaleme. Beklemekten vazgeçtim ben. Sevmekten vazgeçtim her gün ölmekten vazgeçtim. Aynı senin benden vazgeçtiğin gibi. Acı verdi yokluğun tıpkı varlığın gibi oldu ama sildim seni. Hani derdin ya “sen ağlama kıyamam” diye hani kızardın ya bana “ağlama yeter artık” derdin. Ben senin yokluğuna ağlarken haykırırken “neden ağlama kıyamam” diyemedin? Kimin ellerindeydi ellerin kimi avutuyordu gözlerin kimlere bana söyleyemedigindiğin sözleri söylüyordun? Suçu bende arama. Ben suçsuzum. Suçlu olan aşk. Suçlu olan sevgi. Benim tek suçum seni sevmek seni adam zannedip sevmek.  Nedeni bu muydu ? sevdim de mi gittin. Aslında aşk bile değildi bu. Muhtemelen ben hayal kuruyordum. Fotoğraflara bakıyorum , nasıl da gülmüşsün bana güler gibi nasıl da bakmışsın. Şimdi başkalarına öyle baktığını düşünüyorum , daha fazlasını kaldıramadan ağlamaya başlıyorum. Ağlatıyorsun beni.Rüyalarıma giriyorsun nefes alamıyorum uyanıyorum sonra hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyorum. Yoksun ya gözyaşlarımı silen de yok. Ölmek istiyorum diye bağırıyorum yine ağlıyorum yine bağırıyorum “nerdesin , özledim” diyorum , yoksun. Gelmiyorsun. Ama bu sefer bu haykırışlarım bu yazılarım geri dönmen için değil. Tam aksine gelme diye. Kabul etmem seni. Tamam inkar edemem sevgimi ama sen gelme. Özledim desem bile gelme. Biliyorum sen yine gideceksin gelirsen. Gelme n’olur. Kaldıramam bir gidişi daha.  Her gelişini gidişinle kutluyorsun