My Dark Fairy Tale (EDITING)

C 4

pagpasok ko ng mansion, I saw my lovely parents talking with ma. probably asking her some questions about my damn life!

nung nakita na nila ako, tumakbo si mom papunta sakin just to give me a hug.

HAHA. damn funny! my mom is acting like she really loves me and cares for me!

nung napansin niyang di ko siya niyakap pabalik, kusa na niya akong tinanong like

"baby! I missed you so much"

"how are you?"

"are you feeling well?"

"how's your school?"

"you're a lady na. do you have a boyfriend?"

sunod sunod niyang tanong. naluluha na rin siya. but well I don't really care

"mom. I'm too tired to answer your questions, gotta go up stairs" bcause I don't want to see your face in here

pagpasok ko ng room ko, nagpalit kaagad ako ng damit and nag fb lang, IG and twitter. and nakinig na lang ako ng music sa iPhone ko. I don't wanna hear their voices.

naistorbo lang dahil sa may kumakatok sa pinto ko.

"baby girl!! dinner na. your parents are waiting for you at the dining room" sabi ni ma.

I have no choice so bumangon na ko at bumaba papuntang dining room.

at yeah, nakaupo na sina mom and dad para sabay sabay daw kami kumain.

umupo na ko, katapat ko si mom and the whole dinner, they tried to make a conversation but I didn't respond to any of their questions.

so ang ending, nagalit si dad dahil sa Kabastusan ko daw, walang modo etc and blah blah blah.

"kinakausap kita! wag no Kong tinatalikuran!" sigaw sakin ni dad

"well, kung napapansin niyo. ayaw Kong makipag-usap sa inyo! kaya pwede ba, manahimik na lang kayo? I don't need you here!!" sigaw ko din Kay dad. pero sa galit ni dad, sinampal niya ko

yeah. SINAMPAL. and thats it! tumakbo na ko papuntang kwarto.

Hindi ko ineexpect na sasampalin ako ni dad. yeah I get it. bastos ako sa kanila, pero masisisi mo ba ko?

all my life, lagi akong nanghihingi ng atensyon sa kanila. lagi silang wala sa bahay, it seems like they don't have their daughter waiting for them to be home.

wala sila nung grumaduate ako ng grade 6. wala sila nung natuto akong magsayaw, kumanta, magdrawing. wala sila nung kailangan ko ng parents na aakyat kasabay ko sa stage para makuha yung mga awards ko. nung prom ko, wala din sila. pati na din yung mga oras na nagkakasakit ako.

lahat ng oras WALA sila.

at ang lagi ko lang kasama nung mga panahong yon. si Ma.

thanks to ma, masaya ako ngayon.

pinaramdam sakin ni ma na im not alone. na lahat na ng bagay meron ako at pati rin mama ay meron ako..

kaya masasabi ko lang na my life is not perfect, specially my parents and me.