Γλυκό Δηλητήριο

Κεφάλαιο 3

Υπάρχει μια παράξενη ησυχία καθώς περπατώ στον δρόμο. Μιας και είναι Σεπτέμβριος και μένουμε παραλιακά είναι κάπως ψύχρα. Το ξέρω πως άλλοι θα φοβούνταν στην θέση μου, μόνη στις 5 το πρωί να περπατώ στο σκοτάδι. Προφανώς και θα αναρωτιέστε τι κάνω. Βλέπεται, αρνούμε να κάνω ότι μου λένε και αν χρειάζεται να ξυπνώ στις 4 το πρωί και να ξεκινώ για το σχολείο στις 5 απλά και μόνο για να αποφύγω μια ομάδα ηλιθίων τότε έτσι θα κάνω.

Ακόμα δεν το πιστεύω τι πέρασα για να φτάσω εδώ. Βγήκα απο το σπίτι μου απο την πίσω πόρτα. Γιατί απο την πίσω πόρτα? Δεν υποτιμώ τα αγόρια, αφού τους έχω ικανούς να έβαλαν κάποιον να με παρακολουθεί. Οπόταν πήδηξα απο τον φράχτη στην πίσω αυλή του γείτονα και μετά βγήκα στον δρόμο. Ευτυχώς για μένα ξαναήρθα απο εδώ οπόταν και ήξερα την περιοχή. Είμαι τόσο κουρασμένη πηγαίνοντας για το σχολείο, αλλά θα κάνω ότι χρειαστεί για να δείξω σε αυτούς τους έξι δαίμονες ότι εγώ δεν δέχομαι διαταγές. Ευτυχώς οι γονείς μου κοιμούνται βαριά και ήταν πιο εύκολο για μένα να φύγω στα κρυφά, όχι πως θα διερωτόνταν αν με τσάκωναν. Είναι γνωστό ότι κάνω παρορμητικά πράγματα.

Τελικά έφτασα στο δυόροφο κτίριο όπου βασανίζουν τους έφηβους απο την Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή. Πήγα μέχρι τις πόρτες και προσπάθησα να τις ανοίξω και για καλή μου τύχη ήταν ξεκλείδωτες. Αυτό το σχολείο πρέπει πραγματικά να αυξήσει την ασφάλεια του. Εννοώ το ξέρω ότι είναι μικρή πόλη και ασφαλές αλλά και πάλι. Τέλος πάντων, πήγα προς το ερμαράκι μου και ετοίμασα τα πράγματα μου, έκπληκτη ότι μπορούσα να δω μέσα στο σκοτάδι, αλλά το παράθυρο επιτρέπει στο φως του φεγγαριού να λάμπει μέσα και μαζί με τον μικρό φακό μου τα καταφέρνω.

Προχώρησα προς το παράθυρο και κάθισα, χαρούμενη ότι έχει αρκετό χώρο για να ξαπλώσω και να χαλαρώσω καθώς κοίταζα έξω την υπέροχη ανατολή. Έβαλα την ζακέτα μου πάνω μου για να ζεσταθώ και υπέκυψα σε ένα βαθύ ύπνο.

"Λέτε να την ξυπνήσουμε?" είναι ο Κώστας αυτός που άκουσα? Γιατί να βρίσκεται στην κορυφή του πύργου του Άιφελ μαζί μου? Αυτό υποτίθεται έπρεπε να είναι όνειρο και όχι εφιάλτης.

"Ορίστε αυτό πρέπει να κάνουμε" δεν ξέρω τι εννοούσε ο Στέλιος μέχρι που ξύπνησα όταν ένιωσα κρύο νερό στο πρόσωπο μου. "Α ωραία, ξύπνησες"

"Ναι, ευχαριστώ για αυτό" του είπα σκληρά. Θα μου το πληρώσεις αυτό Στέλιο.

"Ωραία, τώρα που ξύπνησες μπορείς να μας πεις γιατί δεν μπορείς να εκτελέσεις μια απλή εντολή?" ρώτησε ο Άρης.