"ဒါကဘယ္ကိုလဲ Chanyeol??"
လုပ္ငန္းတူအခန္းေဖာ္ Johnရဲ႕စပ္စပ္စုစုႏိုင္တဲ့အေမးဟာစိတ္ပ်က္စရာ။
အေျဖတစ္ခုမွမေပးပဲထြက္လာခဲ့လဲ Johnဟာ ျဖံဳမည္မဟုတ္။ စိတ္ဆိုးေနမည္မဟုတ္သလို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမည္လဲမဟုတ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ဆိုလာပါလ်ွင္ Johnနဲ႔ သူ႔အၾကားအတူေနေသာလုပ္ငန္းတူဆိုသည္မွလြဲ၍ဘာပတ္သတ္မႈမွမ႐ွိလို႔ပဲေလ။
ဒီလုပ္ငန္းလုပ္ေနသူေတြမွာ မိတ္ေဆြ မွမ႐ွိပဲေလ။
လုပ္ငန္းတူသူႏွင့္ရန္သူသာ႐ွိသည္.။
သာမန္ထက္ထူးျခားေနေသာ အလုပ္အကိုင္ေၾကာင့္လည္း အေပါင္းအသင္းမ႐ွိျခင္းကသူတို႔ဘဝအတြက္သာ၍ေကာင္းေနသည္မဟုတ္လား။
"ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ Chanyeol??"
အနက္ေရာင္တီ႐ွပ္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကိုတြဲဖက္ဝတ္ထားတဲ့ eyelinerအနက္ဆိုးထားတဲ့ေကာင္ေလးဟာ စာၾကည့္တိုက္မႉးနဲ႔စကားေျပာေနသည္ဆိုသည္မွာ လိုက္ဖက္မႈတစ္စက္မွပင္မ႐ွိ။
"ထံုးစံအတိုင္းအလုပ္ရလာလို႔ေပါ့"
ပါးခ်ိဳင့္ေလးထင္းေနေအာင္မဲ့လိုက္ရင္း ျပန္ေျဖတဲ့ေကာင္ေလးကို စာၾကည့္တိုက္မွဴ းဟာ ေခ်ာင္က်တဲ့တစ္ေနရာကိုေခၚေဆာင္သြားတယ္။
စာအုပ္တခ်ိဳ႕ကိုဆြဲယူဖယ္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ပြင့္သြားတဲ့နံရံတစ္ဖက္..။
အျခားတစ္ဖက္ဆီမွာကေတာ့ လႈပ္႐ွားသြားလာေနၾကတဲ့လူေတြ..။ၿပီးေတာ့ သာမန္လူေတြမျမင္မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တဲ့႐ွားပါးသတၱဝါေတြ။သာမန္နဲ႔ကြဲျပားေနတဲ့လူေတြ။
အထဲကိုဝင္သြားဖို႔ျပင္တဲ့ Chanyeolကို စာၾကည့္တိုက္မွဴ းကမွာတယ္။
"Chanyeol .. မၾကာေစနဲ႔ေနာ္"
" သိပါတယ္ မပူေနနဲ႔ဦးေလးရာ"
စိတ္႐ႈပ္သလိုျပန္ေျဖရင္း လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီဦးေလးႀကီးကိုေတာ့ျပန္မေျဖလို႔မရ...။
အသက္႐ွင္ေနထိုင္မႈဟာ ဒီဦးေလးႀကီးဖြင့္ေပးတဲ့တံခါးအေပၚမူတည္ေနတာမဟုတ္လား။
