"Chan..Chanyeollie..."
တိုးလ်တဲ့ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေခၚသံကို အေသြးအသားထဲက ဘယ္ေလာက္တမ္းတတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲသိႏိုင္မယ့္အရာ။
ကမ္းလင့္လာတဲ့ လက္ဖ်ားတို႔ကိုေငးေမာၿပီး ရစ္ဝိုင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက မ်က္ေတာင္ဖ်ားရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို သစၥာေဖာက္လို႔စီးဆင္းတယ္။
ပါးေပၚစီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ျမင္တဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းမႈန္မိႈင္းသြားတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာ...။
"Chanyeollie...."
ဆို႔နင့္တဲ့သူ႔ေလသံအၾကားမွာ အသံုးမက်တဲ့မ်က္ရည္ကိုျမင္ေစမိတဲ့ ParkChanyeolဆိုတဲ့ေကာင္ကို ကြၽန္ေတာ္က်ိန္ဆဲမိတယ္။
ကြၽန္႔ေတာ့္ဆီလာဖို႔ သူ႔အလန္႔တၾကားထထိုင္ေပမယ့္ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔တြဲခ်ည္ထားတဲ့ ကုတင္တိုင္က သံႀကိဳးဟာ သူ႔လုွပ္႐ွားမႈေတြကိုကန္႔သတ္တယ္။
"Chanyeollie .. ကိုယ့္ဆီကိုလာ.."
ဖြဖြေလးသူေခၚျပ္ီး လက္ကမ္းတဲ့အခါ တာက်ိဳးေလတဲ့ မ်က္ရည္ဆည္ဟာ သူ႔ရင္ဘတ္က အဝတ္ျဖဴ ျဖဴ ကိုအနည္းငယ္စိုစြတ္ေစမလား။
"Chanyeollie ပင္ပန္းေနၿပီပဲ"
ဆံပင္ေတြကိုသပ္ေပးရင္း ေျပာတဲ့သူ႔စကားနဲ႔ သူ႔မ်က္ဝန္းကအၾကင္နာရိပ္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ႏွစ္သိမ့္ေဆး။
"ဟင့္အင္း မပင္ပန္းပါဘူး ကြၽန္ေတာ္မပင္ပန္းဘူး"
ဟန္ေဆာင္ျငင္းေနတဲ့ Chanyeollieဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကိုပူေလာင္ေစတယ္။
" ကိုယ့္ကိုလက္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့လား Chanyeollie..."
ဟင့္အင္း မရဘူး...!! ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ဆြဲထားမွာ...။
"မရဘူး .. Fanfanက ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာ႐ွိရမွာေလ သည္းခံေပးပါ ခဏသည္းခံေပးပါေနာ္"
ဘယ္အခ်ိန္အထိလဲChanyeollieရယ္..။
ကိုယ္ဒီဘဝကို မုန္းတီးေနၿပီကေလးရယ္..။
" မပင္ပန္းေသးဘူးလား Chanyeollie.. ကိုယ္ မင္းကိုေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေစခ်င္တယ္"
