Μοναχική Ψυχή

λείπεις γιατί λύπεις

ΜητέραPVOS

Περασαν 4 μηνες απο τοτε που πεθανε η κορη μου, η Άλις. Τωρα που την εχασα καταλαβαινω πως το σπιτι και η καρδια μου ειναι αδεια.

Νιωθω τοσες ενοχες που την αφησα να φυγει. Νιωθω τοσο αχρηστη ως μητερα γιατι δεν την βοηθησα στις δυσκολιες που αντιμετώπιζε. Νιωθω μονη μου και ας μην μιλουσα με την κορη μου. Την αγαπουσα αλλα την θεωρουσα δεδομενη απο τοτε που η οικογενια νέκρωσε, απο τοτε που ο αντρας μου-ο Νικ -με κερατοσε, τοτε που ο μεγαλυτερος γιος μου <<πεθανε>>.
Το χειρότερο δεν ειναι γιατι δεν τους είπα αντιο, το χειρωτερο ειναι οτι δεν εμαθα ποτε γιατι πεθανε, γιατι με προδωσε ο αντρας μου, γιατι με εγκτελειψε ο Νικ και η Αλις.

Η αδελφη μου έρχεται μια φορα καθε μερα και μου φερνει φαγητο γιατι δεν μαγηρευω πλέον, βασικα δεν τρωω τιποτα. Οτι μου φερνει το πεταω στα σκουπιδια. Γιατι να φαω; Γιατι να αναπνεω το οξογονο που δεν αναπνεουν; Γιατι να κοιτάζω τον γαλανό ουρανό και τα φωτεινά αστερια οταν τα παιδια μου δεν μπορουν να χαρουν αυτα τα ωραια της ζωης ;

Δεν ξερω.

Οι μηνες περνουσαν γρηγορα. Ο θανατος του Τσέις ηταν απαισιο θεαμα, "ειχε πηδήξει απο το μπαλκονι αφου ειχε κοψει τις φλεβες του"... Τουλαχιστον αυτο λεγαμε σε ολους.

Η κορη μου η Αλις απο τοτε αρχηζε να μην μιλαει σε κανεναν. Δεν αντεχω αλλο τις απορροιες στο κεφαλι μου αλλα δεν αντεχω να μαθω.
Δεν αντεχω να ξερω.

Τα δάκρυα ειναι στεγνα. Δεν μπορω να κλαψω ενω θελω. Ειμαι κενη ως ανθρωπος.
Ανθρωπος;
Δεν ειμαι ανθρωπος. Αφησα την οικογένεια μου 'νεκρη' και τα παιδια μου πλεον ειναι νεκρα. Δεν αξιζω να ζω. Ποια μανα δεν θα ασχολιόταν; Ολες. Αλλα εγω δεν ασχοληθηκα. Γιατι; Γιατι ειχα αφοσιωθεί με την δουλεια μου. Ηθελα πολυ την προαγωγη. Αλλα δεν μπορω γιατι με εδιωξαν μολις εμαθαν για τον θανατο της κορης μου.
Καποιοι με λενε μαγησσα γιατι ειμαι νεα μητερα για να ειμαι χωρισμενη και ζωντοχηρα ενω ειμαι 38.
Λενε οτι ειμαι μαγισσα. Οτι σκοτωσα τα παιδια μου για να παρω την νιωτη τους.
Καποιοι λενε οτι και τα δυο μου παιδια τα οδηγησα εγω στον θανατο αλλοι λενε οτι τα σκοτωσα εγω αλλοι λενε οτι τους δηλιτιριαζα δίνοντας τους ναρκωτικα αλλα καποιοι αλλοι ξερουν.

Δεν παω στα δωματια τους, κοιμαμαι στον καναπε. Δεν αντεχω τις τελευταιες εικονες των παιδιων μου. Ηταν φριχτες. Ιδικα οταν σκοτωνεις το ιδιο σου το ιδιο σου το παιδι και ας ειναι ενα κτινος [...]

Εδω και 2 μηνες καταλαβα κατι. Οταν πλησιαζω το δωματιο της Αλις την νιωθω τοσο κοντα μου οστε να ακουω την ανασα της, ωστε να γυρισω και να την αντικρυσω. Ομως παντα νιώθω την Αλις να με κοιταει, να γελαει οταν λεω χαζομαρες μονη μου ,να με βλεπει ανεκφραστη οταν κλαιω. Την νιωθω διπλα μου απο τοτε που πεθανε. Με τον Τσέις δεν γινοταν αυτο. Δεν τον ενιωθα κοντα μου 9 μηνες αφου πεθανε ενω αμεσως μετα πεθανε η Αλις.

Η σημερινήμερα δεν ξεχωριζε καθολου απο τις αλλες μερες. Κοιμωμουν μέχρι τις 4 το μεσημερι ηπια νερο και ξανακοιμηθηκα. Αλλα ουσιαστικα δεν κοιμωμουν. Απλα εκλεινα τα ματια μου κ την εβλεπα οπως ηταν πριν, χωρις τα μαυρα ρουχα με τα μαυρα μαλλια καλοφτιαγμενα για το σχολειο κ με ενα υπεροχο χαμογελο στο προσωπο.
Εκλεινα τα ματια μου και την εβλεπα να κανει οτι εκανε παντα, να ζωγραφιζει και να γραφει στο ημερολογιο της καθε μερα.
Ξυπνησα. Μολις συνηδητοποιησα οτι σταματησε να γραφει μετα απο δυο μηνες του θανατου το Τσέις.

Σηκωθηκα απο τον καναπε.

Κοιτασα τον σκοτεινο χολ. Η αληθεια ηταν οτι φοβομουν. Φοβομουν οτι αν την δω θα ηταν θυμωμενη μαζι μου.
Φοβομουν πολυ. Ετρεμαν τα ποδια μου. Φοβομουν οτι αν ανοιγα τα φωτα θα εμφανιζοταν μπροστα μου ξαφνικα.

Σκασε. Ειπα στο εαυτο μου.

Εκανα ενα βημα και το πατωμα ετριζε εκανα το δευτερο και ακουστηκε πιο δυνατα. Τρομαξα. Πηγα γρηγορα και πατησα τον διακοπτη.
Το φως αναψε. Ανοιξα τα ματια μου κ εβγαλα μια τσιριδα δαγκωνοντας τα χειλια μου. Δεν ηταν κανεις. Οι αναμνησεις οι εικονες και τα λογια εισχωρησαν στην μνημη μου. Κοκαλωσα. Δεν μπορουσα να μπω στο δωματιο της αλις. Φοβομουν πολυ.
Ειπα στον εαυατο μου: ΗΡΕΜΙΣΕ! ΔΕΙΞΕ ΘΑΡΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!

Μπηκα γρηγορα αρπαξα το ημερολογιο της κ εφυγα τρεχοντας. Ανοιξα ολα τα φωτα του σπιτιου, φοβομουν πολυ. Καθησα στον καναπε του σαλονιου και αφησα το ηρεμερολογιο της στο τραπεζι. Το κοιταζα. Ηταν ροζ. Εγω της τοχα παρει. Μα τωρα ειναι μαυρο, το εχει ντυσει με μαυρο βελουδινο υφασμα.

Οι σελιδες του ηταν ολες χρησιμοποιημενες.
Το αρπαξα και πηγα να ανοιξω το σκληρο εξώφυλλο με το βελουδο , δεν μπορουσα να το ανοιξω. Δεν ειχε κλειδαριά ή κατι τέτοιο. Υπηρχε αντισταση. Ημουν σιγουρη. Θυμωσα. Πρεπει να μαθω Αλις! Φωναξα στο αδειο δωματιο και η πιεση στο ημερολογιο σταματισε.
Μολις το ανοιξα αντικρισα τις πρώτες σελιδες που ειχε γραψει οτι τις ειχε σκισει. Τα ματια μου περιπλανηθηκαν στα γραμματα με μαυρο μολυβι και το βλεμα μου σταματησε στην λεξη

"εγινε παιχνιδι ο πονος μου. "

Και μετα συνεχισε να διαβαζει..

< Το εχω συνηθίσει. Το παιχνιδι μου δεν ειναι κουκλες ειναι τα μαυρα μαχαιρακια μου. Εχω φτιαξει ενα "παιχνιδι" κοβομαι και πινω.
Κοβομαι;
wtf οχι. Θα το λεω: "ελευθερωνομαι."