Μοναχική Ψυχή

"Είναι το σπίτι μου"

ΚόρηPVO

Καθόμουν απέναντι της. Ανέκφραστη. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως ένιωθε , πως σκεφτόταν.
Οι εκφράσεις της δεν ήταν αυτές που περίμενα.
Ξαφνικά άρχισε να σπαραζει άπο το κλάμα και να ουρλιάζει από θυμό και απογοήτευση.
Εγώ συνέχιζα να στέκομαι εκεί καί να την κοιτάω επιμονα.Δεν περίμενα κάτι παραπάνω από αυτήν πλέον.

Απότομα, σηκώθηκε από τον λιωμένο καναπέ του σαλονιού (όλο το σπίτι ανακαταστο και μέσα στην βρώμα αυτό την πείραξε) και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα
Την ακολουθησα , δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε στο μυαλό της αλλα η ανησυχία με διαπέρασε. Σκεφτόταν πολλά η απορία κυριαρχουσε στα μάτια της.
Αρπαξε το αχρησιμοποίητο σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού και με τρέμουλο στα χερια, πληκτρολόγησε με δυσκολία έναν αριθμο.

Περίμενε στην αναμονή

Μετα μια βραχνια φωνη ακουστηκε απο το τηλεφωνο.

Αργησα να την αναγνωρίσω αλλά τελικά καταλαβα.

Ηταν η φωνή του πατέρα μου.

Η τελευταία φορά πού τον είδα ως ζωντανός είδος ανθρωπιάς, ήταν πριν 9 χρόνια. Λίγες μέρες μετά την κηδεία του αδερφού μου.

Η μητέρα μου εξακολουθεί να είναι ταραγμένη κατα την διάρκεια της συζήτησης. Δεν καταλαβαίνω και πολλά.Αρχισε να μιλάει για εμένα.Ελεγε συνέχεια :

< Είναι εδώ, την αισθάνομαι κοντά  μου!! >

< Την φοβάμαι σου λεω!Ακόμα και μετά τον θάνατο της. >

< Δεν αντεχω άλλο σου λεω Νικ! >

Πλησίασα στο ακουστικο.Ειχα περιέργεια να δώ τι της έλεγε.
Αμέσως το ακούστηκαν παράσιτα στην γραμμή.

Απο ότι μπορούσα να ακούσω ήταν ταν και αυτός αρκετά αναστατωμένος από το άκουσμα και μόνο του ονόματος μου. Ελεγε αρκετά δυνατά :

< Ολο αυτο τελειωσε.Ο,τι μπορουσαμε να κανουμε ως γονεις το καναμε. Πραξαμε σωστα!>

<Ολα αυτα που λες ειναι ανοησιες!>

Η μητέρα μου απαντούσε κοφτά και απότομα στο κάθε τι που έλεγε :

< Δεν ξές πώς είναι να ζείς με τα φαντασματα των παιδιων σου στο ιδιο  σπιτι! >

Και επαναλάμβανε συνέχεια την ίδια λέξη :

<<"Φοβαμαι">>